Η προηγούμενη ποίηση στερούνταν διδαχών
Στερούνταν φωτός
Είχε έρθει ένα βράδυ στον ύπνο μου
Και με παρέλυσε στο κρεβάτι
Τότε που η καρδιά μιας μάνας είχε σπάσει
Τότε που το δάκρυ γινόταν προσευχή
Και το στομάχι βυθιζόταν στην άβυσσο.
Χωρίς ξημέρωμα.
Χωρίς ημέρωμα.
Η προηγούμενη ποίηση ήταν αμείλικτη
Εχθρική προς τη μέρα
Τη μέρα που έμαθα να υπάρχω
Όλη η προηγούμενη ποίηση δεν έφτασε
Να αγγίξει την Ποίηση
Στερούνταν μελωδίας.
Δύναμης, σαν το όνομα της.
Αλλά η προηγμένη ποίηση με σμίλεψε
Να γίνω το καλούπι για τη νέα ποίηση
Τη μικρή μου Εδέμ
Που με κοιτά με τα όμορφα της μάτια
Δημιουργώντας τη δική της ποίηση
Γεμάτη φως και μυρωδιές
Φρεσκοψημένο γαλακτομπούρεκο
Και δροσερό πεύκο
Στο δάσος της Βασιλικής
Κι ας μην ξεχνώ την προηγούμενη ποίηση
Κι ας έρχεται στον ξύπνιο μου
Να μου θυμίζει το σταυρό
Την πρότερη ύπαρξη μου
Όλα τα στραβά βαλμένα μου
Που οδήγησαν στο σωστότερο σωστό
Με τη γαλήνη στο βλέμμα
Το πουπουλένιο δέρμα.
Ο καμβάς που πέταξα το μαύρο του κενού
Και δε βγήκε γκρι.
Παρά το λευκό της δημιουργίας.
Εκείνο έφερε η προηγούμενη ποίηση
Και την κοιτώ τις άγρυπνες ώρες
Που δεν ποτίζονται με δάκρυ άλλο
Μα με το γάργαρο γέλιο της.
Και την Αρμονία του Γαλαξία όλου..