Λάχεσις,τη φώναζαν
Ανέγγιχτη,ανέπαφη,ατόφια
Τυλιγμένη σε ένα άσπρο σύννεφο
Και μας μίλησε με προφορά ξενική
Μας είπε πως η ζωή μα είναι μια βόλτα
Πως θα κινούμαστε αέναα όταν δε θα είμαστε
Κι όπως το βράδυ τρυπώνει κρυφά στο κρεβάτι
Έτσι έσβησε κι ο απόηχος της
Η γεύση που άφησε δεν ήταν ίαμα
Δεν είχε ίχνος από ιδρώτα,δάκρυ ή θαλασσόνερο
Ήταν μια γεύση στιφάδας και γης καμμένης.
Και το άγγιγμα της ήταν σαν πένας στο χαρτί
Χάραξε κι άφησε το αποτύπωμα της
Έπρεπε να χαράξει γιατί τα λόγια πετούν...
Αναρωτιόμασταν αν θα την ξαναδούμε
Ή ποια συνωμοσία την έφερε
Εδώ,τα δέντρα των Δελφών ουρλιάζουν
Ίσως ν'ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα τους
Όμως ανακάτεψε το μυαλό και τις αισθήσεις μας
Τόσο που νοιώθουμε πια ικανοποιημένοι!
Πως γίνεται να αποκτήσαμε αυτή την αίσθηση;
Έφταιγαν μήπως τα εβένινα μαλλιά της;
Ή μήπως το μαγευτικό γαλάζιο βλέμμα;
Ήταν Γυναίκα;...
Μείναμε μόνο να κοιτάμε το κενό
Αλλά μέσα ήμασταν γεμάτοι
Νοιώθαμε πως μπορούμε ν'αλλάξουμε
Και σιγά σιγά τα καταφέραμε
Κάναμε άλλες επιλογές
Ακολουθήσαμε δρόμους διαφορετικούς
Χρησιμοποιήσαμε την καρδιά μας πιο πολύ
Διαλέξαμε άλλους αρχηγούς
Κατασκευάσαμε άλλα όπλα
Χτίσαμε νέες πολιτείες.
Και όταν ξανάρθε είμασταν έτοιμοι.
Αλλά όχι γι'αυτό που θ'αντικρίζαμε μετά
(Κανείς δε μπορεί να είναι έτοιμος γι'αυτό)
Πέσαμε στα πόδια της και τα φιλήσαμε
Εκείνη έλαμπε χρυσή κι έπινε κρασί
Σκόρπισε λίγο κρασί στα χείλη μας και μας φίλησε
Κι έτσι χωρίσαμε...
Απλά και ήσυχα...
Αποσπαστήκαμε απ'τη μήτρα
Σε δευτερόλεπτα ξεχάσαμε τα πάντα
Ήχος θροΐσματος φτερών μιας πεταλούδας
Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα
Κι ανοίγουμε τα μάτια...
Είναι όλα όπως περιμέναμε.
Όπως ακριβώς τα είχε προβλέψει
Εκείνη...
Κύκλοι και σπείρες
Η ζωή μας μια βόλτα...
