Lavender Nightsky

Left her body covered with stains...

Everything that tries to be something eventually turns up something else.

Everything but colours.They stay the same in every dimension.

Red is the same.So is green and blue.

There's some symmetry in broken bonds

The mirror.One's self's the reflection of the other's decay.

The wolf is outside the door.

Nowhere to hide now.

Nowhere...

Παγκάκι.Κέντρο Αθήνας.

Της κρατά το χέρι σφιχτά

Μάτια κενά,ματιές πλάνες

Κρύο και καταχνιά

Ομίχλη απ΄τις ανάσες

Βλέμματα άδεια.Ξανά.

Και στο βάθος κήπος.

Γέλια και φωνές προνομιούχων.

Βουητά αμαξιών.

Αντανάκλαση του Γρηγόρη στην άσφαλτο.

Κρίση αξιών

Κρίση αυτοπροσδιορισμού

Και το χέρι της τρέμει...

Τη ρωτά τι θα κάνουν

Τον ρωτά αν μπορεί...

Σιωπή για λίγο,μετά δάκρυα

Μετά πόνος,μετά οργή

Στέρηση προσδοκιών.

Πραγματικότητα που δεν τους ανήκει

Απόηχοι ενός άρρωστου παραμυθιού

Παγκάκι και χαρτομάντηλο

Η ζωή στην πόλη

2011 μ.Χ.Πολιτισμός!

Πολιτισμένα σαπίζουμε...

Μην κλαις μικρή

Θα σε προστατεύσει

Η αγάπη μπορεί

Ίσως αυτό διδάσκει αυτό το φιάσκο

Ότι η αγάπη είναι εκεί

Ή ότι δεν υπάρχει πουθενά...

Σφούγγισε τα δάκρυα

Κοίτα τον ουρανό του νέφους

Φαντάσου ότι βλέπεις τ'άστρα

Προστασία της ουράνιας σκεπής

Ζεστή η αγκαλιά της φαντασίας.

Γλυκιά η μυρωδιά του ονείρου

Κράτα τη σα φυλαχτό

Κι εσύ κι ο φίλος σου

Θα έρθουν άλλες μέρες

Ίσως και νύχτες...

Όμως σε εσάς δεν υπάρχει σκοτάδι

Σε εσάς,μόνο δύναμη.

Το χρήμα είναι ψευδαίσθηση

Η ευημερία,μια φάλτσα νότα

Οι δουλειές παγωμένες λίμνες

Κάντε πατινάζ σε κάτι πιο στέρεο

Το παγκάκι.Τις 3.05.

Τα μάτια του άλλου.

Τους κοφτούς χτύπους της καρδιάς

Εκεί είναι η παράδοση

Εκεί η δημιουργία

Και η πόλη,μόνη...

Κρυφός εραστής της προδοσίας

Γραμμόφωνο avant-garde βίας.

Φύσα τη σκόνη αγόρι

Γύρνα την κιτρινισμένη σελίδα

Σήκωσε τη μικρή στους ώμους σου

Πέτα τη ψηλά...

Εγκαταλείψτε το ενυδρείο

Έχει σπάσει το γυαλί και το νερό τρέχει

Αργά...Βασανιστικά...

Ήρεμα και με εθιστικό ήχο...

"Κρυώνω...",ψιθυρίζει

"Τα χείλη μου φωτιά"

Της απαντά...

Το πρόσωπό της αλλάζει

Πρώτη φορά μέσα σε 5 μήνες

Γέρνει στον ώμο του

Οι ήχοι της πόλης σβήνουν

Οι δρόμοι αδειάζουν

Ο χρόνος ακίνητος στο παγκάκι.

Στεγνό πια και το χαρτομάντηλο

Χαμόγελο-ελπίδα

Το κάρβουνο της νιότης...

A poem never meant to meet its instigator

A word lost in the very power of speech

Diverging from what we like to call Creator

I let my thoughts bleed and beseech

My spirit,a reflection,weaker than ever

a soul that constructs its own altar to burn

And as I put trust on my final endeavour

I prayed once more for Belphegor's return

For I was satisfied once in my ignorance

I hadn't known my wings were of wax

My exposure was soon followed by decadence

And gently my wings melted from facts

I wished long for destruction and anguish
But when plague came on my Stranger's way,

I felt empty like I'd never been selfish

Enough to flee from my judgment day

By my own mind I am declared outcast

For my heinousness it's late to repent

Only sailing accross the oceans of past

Keeps me alive in the mire of present

Caress your soul and keep it clean

Try not to immerse it into fight

Riots are for the dreamriders

And those who can't see light

Weren't you a dreamer once?

Weren't I a restless imp?

Now we write about fairies

As quills break on undrying ink

All that is left,a lethal passion

Enjoying life,a devouring madness

Every white dove I meet is murdered

Leviathan grows,destroying my kindness

Thus here I stand,beneath hell's tides

And watching as the ship goes down

I play my harp to soothe the pain

Of those who are about to drown...

"About us.At present"

Σαν από όνειρο η τραχιά φωνή ενός πατέρα να μου λέει κάτι για πυρήνα (ή για αιώνες-δε θυμάμαι καν) όπου κείτονται ποιητές.Και πάνω στην αναζήτηση αυτή διάβασα πολλά ποιήματα σπουδαίων ανδρών.Με διαπέρασε ρίγη για το πως κάθε στίχος είναι και μια απινίδωση.

Για το πως κάθε λέξη φέρνει ένα γαργάλημα στη μύτη,προμηνύοντας το αναπόφευκτο...

Άραγε δικαιολογημένα ο δαφνοστεφανομένος είναι ευρέως αποδεκτός;Και τότε τι τύχη έχουν τα κρυφά διαμαντάκια;Είναι καταδικασμένα αιώνια να περιηγούνται στα σοκάκια που χτίζουν οι σκιές των "επιφανών";

Και άλλα προβλημάτισαν τον (μάλλον) ελάχιστο νου μου.Πως σήμερα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής,έχει χαθεί η λυρικότητα. Ή μάλλον δεν έχει χαθεί.Έχει μπερδευτεί σε μοντερνισμούς αυτοδημιούργητων "πολυτάλαντων" προσωπικοτήτων.Έχει μπερδευτεί με την πληροφορία που στέργουν τόσο οι αυτοαποκαλούμενοι νέοι ποιητές.

Έχει αποδεσμευτεί η μουσική από τις λέξεις...

Και όντως οι Ποιητές είναι χαμένοι στα βάθη των αιώνων (ή ό,τι άλλο έλεγε ο στίχος).

Και αντικρούω μόνη μου τον εαυτό μου σε αυτά που λέω προσθέτοντας ότι γενικεύω επικίνδυνα και κινδυνολογώ,αντιστρόφως ανάλογα με το νεαρό της ηλικίας μου.

Ωστόσο αναρωτιέμαι...Πόσο δυνατή μπορεί να είναι η φαντασία ώστε να υπερκαλύπτει το κενό που αφήνει η έλλειψη εικόνων;

Και κυρίως πόσο δυνατή είναι η ανάγκη να κάνει κανείς μουσική τα έντονα συναισθήματα...

Είμαστε αλήθεια τόσο κατακερματισμένοι,τόσο λαβωμένοι και κουρασμένοι από τη διαρκή πάλη μας να επιπλεύσουμε σαν φυσαλίδες ώστε δεν καλούμε πια τη λυρικότητα στη ζωή μας;

Μάλλον όχι...Μάλλον έχουμε γίνει κάτι πιο επικίνδυνο απ'ότι φανταζόμαστε...

Λάχεσις,τη φώναζαν

Ανέγγιχτη,ανέπαφη,ατόφια

Τυλιγμένη σε ένα άσπρο σύννεφο

Και μας μίλησε με προφορά ξενική

Μας είπε πως η ζωή μα είναι μια βόλτα

Πως θα κινούμαστε αέναα όταν δε θα είμαστε

Κι όπως το βράδυ τρυπώνει κρυφά στο κρεβάτι

Έτσι έσβησε κι ο απόηχος της

Η γεύση που άφησε δεν ήταν ίαμα

Δεν είχε ίχνος από ιδρώτα,δάκρυ ή θαλασσόνερο

Ήταν μια γεύση στιφάδας και γης καμμένης.

Και το άγγιγμα της ήταν σαν πένας στο χαρτί

Χάραξε κι άφησε το αποτύπωμα της

Έπρεπε να χαράξει γιατί τα λόγια πετούν...

Αναρωτιόμασταν αν θα την ξαναδούμε

Ή ποια συνωμοσία την έφερε

Εδώ,τα δέντρα των Δελφών ουρλιάζουν

Ίσως ν'ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα τους

Όμως ανακάτεψε το μυαλό και τις αισθήσεις μας

Τόσο που νοιώθουμε πια ικανοποιημένοι!

Πως γίνεται να αποκτήσαμε αυτή την αίσθηση;

Έφταιγαν μήπως τα εβένινα μαλλιά της;

Ή μήπως το μαγευτικό γαλάζιο βλέμμα;

Ήταν Γυναίκα;...

Μείναμε μόνο να κοιτάμε το κενό

Αλλά μέσα ήμασταν γεμάτοι

Νοιώθαμε πως μπορούμε ν'αλλάξουμε

Και σιγά σιγά τα καταφέραμε

Κάναμε άλλες επιλογές

Ακολουθήσαμε δρόμους διαφορετικούς

Χρησιμοποιήσαμε την καρδιά μας πιο πολύ

Διαλέξαμε άλλους αρχηγούς

Κατασκευάσαμε άλλα όπλα

Χτίσαμε νέες πολιτείες.

Και όταν ξανάρθε είμασταν έτοιμοι.

Αλλά όχι γι'αυτό που θ'αντικρίζαμε μετά

(Κανείς δε μπορεί να είναι έτοιμος γι'αυτό)

Πέσαμε στα πόδια της και τα φιλήσαμε

Εκείνη έλαμπε χρυσή κι έπινε κρασί

Σκόρπισε λίγο κρασί στα χείλη μας και μας φίλησε

Κι έτσι χωρίσαμε...

Απλά και ήσυχα...

Αποσπαστήκαμε απ'τη μήτρα

Σε δευτερόλεπτα ξεχάσαμε τα πάντα

Ήχος θροΐσματος φτερών μιας πεταλούδας

Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα

Κι ανοίγουμε τα μάτια...

Είναι όλα όπως περιμέναμε.

Όπως ακριβώς τα είχε προβλέψει

Εκείνη...

Κύκλοι και σπείρες

Η ζωή μας μια βόλτα...