Lavender Nightsky

Το κρησφύγετο των ονειροπνοών

Νυχτερινή αμαρτία

Αναρτήθηκε από Sandy Snufkin σχόλια (0)

Ησυχία.Ευλάβεια...

Κάτω απ'τα γάργαρα νερά,το πυροφέγγαρο
Θαρρείς πως είναι κρυμμένο στη λίμνη.
Μονάχη παρέα του οι χρυσαλίδες
Αγνό ασήμι και μαργαριτάρι στο βυθό
Μάτια σφραγισμένα...
Κάποιος κάθεται κάτω από ένα δέντρο
Κάποιος κοιτάει την όχθη.
Κάποιος συλλογίζεται τι χρώμα έχει.
Κάτω απ'τα ήρεμα νερά κοχλάζει λάβα.
Αλλά δε φαίνεται.
Μέσα σε κρατήρες συμπυκνωμένης ενέργειας
Περιμένει το φιλί του δράκου
Εκείνο το παλιό γιατροσόφι
Να την ελευθερώσει,να την φέρει στη ζωή
Κοιτώντας τα νερά,κάτι σαλεύει
Είναι αλήθεια;Η μήπως μια παραίσθηση;
Τα νερά στροβιλίζονται γρήγορα
Η λάβα φουσκώνει και ξεχύνεται
Καίνε τα μάτια από το θειάφι
Και κλάμα μωρού ακούγεται από μακριά
Γένεσις...
Και όπως όλα έγιναν,έτσι σταματούν
Ξαφνικά...
Και φυσάει ένας αέρας γλυκός
Γήινο άρωμα πικραμύγδαλου...
Τώρα έχει μείνει μόνη η ανάγκη
Η ανάγκη του αμφίβιου
Να γευτεί,να νοιώσει τον υγρό πυρετό
Αργά σηκώνεται απ΄το δέντρο
Το νερό μόλις που αγγίζει το δέρμα
Και με σφυγμό αργό μπαίνει μέσα...

"Τι απέγινε εκείνο το βράδυ;Κανείς δεν είδε.Κανείς δεν έμαθε ποτέ.Το μόνο που μπορούσε να αντικρύσει κάποιος (και κυρίως το φεγγάρι από ψηλά που γελούσε μεθυσμένο απ'τη σκόνη) ήταν μια κόκκινη λάμψη στο βυθό.Κόκκινη σαν ρουμπίνι στα έγκατα της γης...
Και η μέρα σιγά σιγά θα επανέλθει.Το φεγγάρι θα κρυφτεί.Οι αυταπάτες θα κρυφτούν κι αυτές στην αγκαλιά της νύχτας.Κι έτσι σιγά σιγά θα σβηστούν όλα τα πειστήρια.
Μα αν κάποιος κάποτε περάσει από εκείνο το σημείο θα μπορέσει να διακρίνει κάτι αλλόκοτο!
Πάνω στο δέντρο σκαλισμένα,σαν κάρβουνα να καίνε,τα τελευταία λόγια του περίεργου αυτού πλάσματος.Ένα πυρωμένο "Αγάπησα...".Το κουκούτσι του μήλου της Εδέμ...Μοναδικό δείγμα της Αμαρτίας..."







May

Αναρτήθηκε από Sandy Snufkin σχόλια (0)



Go away sorrow.
The soil of his mind is not fertile for you
Go away from these restless eyes
And should you return,come back White.
For there is no way that it can go on like this
Forsaken by all his Senses
Torn...
Struggling with time and expectations
Ambition is a poisonous fruit
He has tasted that.
Comparisson is the gift of the Snake
He has accepted this gift.
The passion of others for his one life...
It's demanding
The eyes set on his trembling hand...
A grave torment
Each line that is drawn is a victim
A victim of stability
Each number he sees,a scruple in his mind
Neverending sleepless nights
To heavy prayers for his own consience
Go away miracles
Or rather the belief
Calling loud the name of Limpidity
But the air is no healer
The air is not much of a God
It bears no flag of Victory
It just bears the smell of change
A smell yet untouched by cigarette-smoke
Therefore bound by what we call Destiny
Until the Lily of the Valley blooms
Until he moves as the compass indicates
North...

Clear are the eyes with no shame
And deep as the lake of aims
But no earthly creature can possess them
And no one can point his head towards the sky
For there is always a ceiling above us,a barrier.
What is different from us
What we cannot touch
Infinity
And a tiny place in history...

"Panting"
-Last month.So close to the end...Havoc or blossom?

Συνοδοιπόρε,εραστή και φίλε...

Κουράστηκες σε τούτο το άγριο ταξίδι.
'Εγειρε το δισάκι σου και έπεσε.
Η σκιά του δέντρου,λουσμένη σε φως απόκοσμο.
Δε σε χώρεσε ποτέ.
Δε σε έθρεψε.
Η χώρα που ζητάς να φτάσεις άγνωστη...
Τα συντρίμμια πίσω σου δε τα λογάριασες.
Απομεινάρια μιας αλλοτινής ελπίδας.
Παρά κίνησες για τη γη της Ατλαντίδας σου.
Μακριά απ΄τη γκρίζα αχλή της συνήθειας.
Ο έρωτας παίρνει μορφή στου δρόμου τις καμπύλες.
Κι όχι καμπύλες γυναίκας ή κιθάρας.
Μοναχά του δρόμου η απότομη στροφή.
Κρυμμένος ορίζοντας στα μάτια σου
Ξημέρωμα και δειλινό μαζί στο χαμόγελο σου.
Και η Αριάδνη να ψάχνει απεγνωσμένα.
Που είναι η έξοδος;Γιατί της έκρυψες το μίτο;
Ξύπνησες.Περπάτησες.
Ήρθε η ώρα για ταξίδι.Ξεκίνα πάλι.
Κρίνα στα μαλλιά του αύριο να μοσχοβολούν
Κι εσύ ψάνχεις τη χρυσόσκονη απ'το κλάμα της...
Ο δρόμος δεν τελείωσε εδώ.
Ο έρωτας σου θα θεριέψει.
Τα πόδια σου θα πατάνε σε πυρωμένο έδαφος
Η όψη σου θα αγριέψει.
Μα εσύ θα γράφεις μόνο για τη διαδρομή

Και η Αριάδνη μέρα τη μέρα θα μαραίνεται...


"Καιρός να πετάξουμε.Όσο πιο πολύ καθυστερούμε τόσο πιο πολύ κρυώνουμε.Και μετά;
Μετά τι;
Το όνειρο...Η διαδρομή για τη διαδρομή.
Το ταξίδι προς τον Παράδεισο.Ναι σίγουρα αυτός είναι Παράδεισος.
Ακόμα και η κόλαση που έχει πάνω της τη σκόνη του δρόμου είναι Παράδεισος.
Καλή τύχη..."



The sorry state

Αναρτήθηκε από Sandy Snufkin σχόλια (0)

Επικίνδυνος συνδυασμός βροχής και "Sorry state"...




One false move into this sorry state
One poor soul in this lonely space
One heart to shoulder all the blame
A single cloud for you pouring rain

It turns cold, when the world unfolds
When one false move can turn your world
Inside out

Settle down into your sorry state
The world won’t move in your darkened place
I can’t move here ? Shoulder all the blame
A single cloud is rearing up again

Its turns cold, when the world unfolds
When one false move can turn your world
Inside out

It turns cold, when your world unfolds
And one false move can turn your world
Inside out

Inside out...


One false move...Εμπιστοσύνη σε άτομα που σε αφήνουν in your lonely space,in the long run...
Αγάπες που σου χαρίζουν just a single cloud pouring rain...
Ανθρώπινες σχέσεις που εξουθενώνουν,καταβροχθίζουν, εξαϋλώνουν...
Και κάθε προσπάθεια σου ένας σπασμένος αμφορέας μέσα σε ένα λιβάδι ξεχασμένο από θεούς και δαίμονες.
Μήπως είναι καλύτερα η αγκαλιά της μοναξιάς;Εξ'άλλου ο κόσμος είναι ακίνητος στο σκοτεινό αυτό μέρος.
Δε γυρίζει...Δε μπορεί να ανακατευτεί.Να έρθουν τα έξω-μέσα...
Είναι ακίνητος.Και ανίκητος.

Settle down into your sorry state...
"Κι αν δε θέλω;"
"Πρέπει να προσπαθήσεις πιο σκληρά...Γιατί αυτό θα σε συντροφεύει.
Αυτό θα είναι δίπλα σου μία ζωή...Όλοι οι άλλοι πάνε και έρχονται...Πάνε και έρχονται...
Δε μπορείς να κρατηθείς από ένα βράχο που διαβρώνεται.Δε μπορείς να υποταχθείς σε συναισθήματα
που σκουριάζουν.Δε μπορείς να μιλήσεις σε γλώσσες που δεν καταλαβαίνεις.Δε μπορείς να κοιταχτείς στον καθρέφτη
εάν δεν ερωτευτείς το διάολο...."

One false move...Γιατί αυτό σημαίνει ζωή...


Homecoming and agony

Αναρτήθηκε από Sandy Snufkin σχόλια (0)


Cruel as the mind has painted it

Dark as the shades have turned it
Clear as it is
I can see now
Tangled up with this amazing maze
No cross at the end of the tunnel
No emergency exit from the woods
The woods of lost senses
Where once I lost myself for good

The voice of the White has faded
The cry of the wolf,pushed down
No sympathy left for the match girl
No eyes to create rain when they gaze
Merely a passion seeking for bridle

Once I could see behind the lines
Ever to search again
Ever to recover the mystery
My feelings crashing on a big wall
And being scattered all around
Never finding their way back to me

The nostalgia of the wild
The yearning of creating fairy tales
Garden smell of gardenias
Leading the mind away from the night
I seek Aurora but never find her there
Where I had left her
Under the willow tree,sleeping
Back to the future
Where you'll never travel
For I will not show you the way
It is mine and mine alone
A precious clandestine cache
Without a spare room for anyone




Sui Generis

Αναρτήθηκε από Sandy Snufkin σχόλια (0)

Υπήρχα πριν νοιώσω αυτή τη φρίκη

Έρμαια των παθών σας,με σφίξατε στην αγκαλιά σας
Και βύζαξα γάλα θολό.
Στέλνατε δόρατα αιχμηρά
Κατ'ευθείαν πάνω στις πληγές του ονείρου
Και άφηναν μόνο παραμορφωμένες τύχες
Δεν έψαξα πολύ να καταλάβω
Γιατί όλα ήταν στρώματα χρώσεων γύρω
Δεν έξυσα με το νύχι τον ασβέστη
Οι σκέψεις μου στερούνται διδαχών
Μα κάπου μέσα στο άρρωστο σκοτάδι μου
Φύτρωσα και θέριεψα δίχως λίπασμα
Μόνο με μια σπίθα ανατολής μέσα μου
Δε θέλω να σκορπίσω κατηγόριες
Δε θέλω να κλάψω δίχως ξύπνημα
Θέλω μόνο να χαϊδέψω το περιθώριο
Την άσπρη κόλαση που διάλεξα να ζω
Τι κι αν είμαι μόνη στο κλουβί μου;
Δεν τους χρειάζομαι εκείνους που με γδύσανε
Θέλω τα μάτια μου ν'ανοίξω κι ας σωπάσω
Να μυρίσω το άρωμα της δειλής νιότης μου
Που σαν λιοντάρι λαβωμένο φεύγει απ΄τη μάχη
Ξεθωριάζουν τώρα και οι χρώσεις...
Κρύβονται τα άσπρα περιθώρια και γελούν
Θα υπάρξω άραγε ξανά μετά τη φρίκη;
Ουδόλως γνωρίζω και ντρέπομαι γι'αυτό
Θα υπάρξει όμως ο καιρός που θα μάθω...
Θα ανακαλύψω τους φανταστικούς μου φίλους
Κρυμμένοι όλοι βρίσκονται στη Σπηλιά του Σύμπαντος...

Geist ist geil

Αναρτήθηκε από Sandy Snufkin σχόλια (0)

Spirit is dangerous.
"Thou shalt not heal until thou get hurt."
Spirit is reluctant.
"Thou shalt not cry until you breathe first."
Spirit is beyond forever.
"Thou shalt not exhale until the candle is out."
You cry when left alone.
You moan silently in shades.
And Spirit makes fun of you.
You drive in the middle of nowhere.
Spirit is your break and gear.
But you shall not be cleansed unless you get mud on your hands.
You shall not amuse yourself unless you walk among the beasts.
You always try.You sometimes fail.
Spirit is there hiding in shadows
Waiting for you to come out of the wardrobe
To devour you...
It follows you everywhere.
Your leecherous friend.Your beloved enemy.
And It commands you.It rules you.
Not to get up until you know what the soil tastes like.
Not to forget until you lick the blood from the wound.
Not to feel the water until you've felt the fire.
We have to deny it.Because we are "animals"...
It causes trouble for It breathes too loud.
When upset It can stir the stars and cook them.
"But what would I be without you?",you'' ask.
"You would be Pain and Beauty",It replies.
Oh you're sure It's mad.Try to get over it.
Pity...You can't.

Geist ist Geil

Reality breaks in like a needful crow
Words find more meaning in silence
I govern this body,so I am this body
But all I can think of are necessities

I walked the path of night for long
Dark light has not redeemed my soul
Playwriters cease to think at noon
So I have made my trap in twilight

My strenght comes out of my lungs
Deep within me merging from the sea-bed
I have forced the tides of creation upon me
Thus now I cherish those sleepless nights

Dreams become cruel when I wake up
Ghosts of my past come to life in present
Taking the form of people I have loved
Haunting me down till daylight screams

I see scarecrows gathering at churchyard
Praying in silence,silently weeping alone
I cannot feel the sympathy for them any more
Helpless as I am,I watch Eden's flowers decaying

My only wish; to overcome this night-neverending
I was denied every option I was given
I can only find myself curled up in wonders
Dwelling inside mirrors of retreat I cannot break

I have now split my body into six parts
One for each three years passing in time-lapse
And I have them hiding behind burning curtains
Till the essence of time melts away all miracles...

Αναζήτηση

Αναρτήθηκε από Sandy Snufkin σχόλια (0)

Στις παρυφές της νύχτας το έψαξα...
Μα δεν το βρήκα...
Το είχα χάσει τότε που νόμιζα ότι ήμουν κάτι.
Τότε που νόμιζα ότι είχα ύλη.
Τότε που το κλάμμα μου χρύσωνε το χαρτί μου.
Ο νους μου δε γεννάει πια μουσική...
Τυφλά ψάχνω στο σκοτάδι το άγγιγμα του.
Με αποφεύγει,κρύβεται.
Δε νοιώθει την ανάγκη μου.
Είχα υποσχεθεί ότι θα είμαι πάντα δίπλα του.
Και το εγκατέλειψα...
Δεν έχω ούτε ένα χαμόκλαδο να κρατηθώ πια.
Ούτε ένα μικρό κάρβουνο που να σιγοκαίει.
Όλα έχουν σβήσει...

"Θέλω να σε βρω.Μίλησε μου"
Σιωπή από παντού γύρω μου.
Και δε βλέπω ούτε να γυρίσω πίσω.
Χρειάζομαι την καθοδήγηση του.
Πως άραγε να το ξανάφερνα δίπλα μου;
Πως να γυρνούσε πάλι κοντά μου;
Να άνοιγα μια τρύπα στο κεφάλι μου
Να ξεχύνονταν από μέσα οι ευχές μου
Να το πλυμμήριζαν.
Και σα παλίρροια να το έφερναν πίσω σε μένα...

Δε βρίσκω νόημα πια στις λέξεις.
Δε βρίσκω νόημα στα τραγούδια.
Αναγνωρίζω μόνο πίκρα και φθόνο
Ούτε ο ωκεανός πια δε με καλεί στο πλάι του
Πάει καιρός που έχω να ακούσω τη φωνή του.
Γιατί κι εκείνος,εκείνο αποζητούσε.

Θα μάθω να ζω στο σκοτάδι.
Στον κόσμο τον τεχνοκρατικό.
Ήρεμα,πεζά,ανούσια...
Μια σταγόνα λαδιού ακόμα στην πετρελαιοκιλήδα
Ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα πριν το ασημένιο δειλινό.
Κορμός που ράγισε από την πυρωμένη καρδιά επάνω του
Και όλα εκείνα που φωνάζουν όταν έρχονται οι Σκιες...

Το χρυσαλιφούρφουρο

Αναρτήθηκε από Sandy Snufkin σχόλια (0)



Στα λαγκάδια της Λιλιπούπολης
βγαίνει ένα λουλουδάκι
που το λεν Χρυσαλιφούρφουρο
και μοιάζει με χρυσό τριανταφυλλάκι.

Φύσα, φύσα το Χρυσαλιφούρφουρο,
φύσα το την ʼνοιξη να φέρεις.
Κι αν πετάξει σα φτερό και πούπουλο,
κάποιος σ' αγαπάει και δεν το ξέρεις.

Χρυσαφένια φλουράκια κρέμονται
κάτω από τα πέταλά του.
Και στου Ζέφυρου το παιχνίδισμα
σαν να κουδουνίζει κάπου κάπου.

Φύσα, φύσα το Χρυσαλιφούρφουρο,
που κρατάς την Άνοιξη στο χέρι
Κι αχ! Αν γίνει σκόνη και χρυσόσκονη,
κάποιον αγαπάς και δεν το ξέρει.


Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω μας...

Κάποιοι μας αντιμετωπίζουν αδιάφορα.
Κάποιοι μας απεχθάνονται..
Πολλοί από αυτούς μας αγαπούν.Όχι όμως γι'αυτό που είμαστε.
Γι'αυτό που θέλουν εκείνοι από εμάς να γίνουμε...
Ελάχιστοι από αυτούς μας αγαπούν γι'αυτό που είμαστε...
Ένα περίεργο κομμάτι αγάπης είναι ο έρωτας.
Και πάνω από αυτόν ο θαυμασμός,η λατρεία...
Είναι αλήθεια αξιοθαύμαστο όμως πως δεν ορίζουμε τίποτα...
Ποτέ δεν μπορέσαμε να ορίσουμε τα βαθύτερα αισθήματα μας...
Και έτσι καταλαβαίνεις πως δεν είσαι μόνο σάρκα.
Υπάρχει κάτι που λέγεται ψυχή...Κι αυτό δεν μπορεί να χάνεται αβέβαια...
Καθώς όμως δεν ορίζουμε τα αισθήματα μας,ποιόν αγαπάμε;
Εκείνον που μας αγαπάει γι'αυτό που θέλει από εμάς;Εκείνον που μας απεχθάνεται;
Είναι σπάνιο να είναι εκείνος που πραγματικά θα θελήσει να ακούσει τις ιστορίες μας...
Και θα τις θυμάται...Και αυτό είναι η συνταγή της ευτυχίας και της πληρότητας.
Συνήθως αγαπούμε εκείνους που δε μας αγαπούν πραγματικά...
Και αγνοούμε όσους μας εκδηλώνουν παντοιοτρόπως την αφοσίωση τους...
Πόση λύπη πρέπει να νοιώθουν εκείνα τα άτομα;Τι καημό;
Κι εμείς να κυνηγάμε μια χίμαιρα...Μια δροσοσταλίδα που θα χαθεί με τις πρώτες αχτίδες...
Λαχταράμε εκείνους που μας πληγώνουν κάθε μέρα...Και είμαστε ευτυχισμένοι με αυτό...
Ενώ εκείνοι που μπορούν να μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένοι,περιμένουν καρτερικά έξω στη βροχή...Όμως εμείς δεν τους ανοίγουμε την πόρτα...


Are we even now?

Αναρτήθηκε από Sandy Snufkin σχόλια (0)



Are we even now?Do you feel used?Do you feel bruised?Did I squeeze something out of you?

Tell me how you feel...
And then spit on my face.
Lead me astray.
Curse me to death.
Swear you'll never love again
Turn your eyes away
Cry your faith out
But dare not leave me wonder
Did you feel the pain?
Did you see sweet summer blood?
Sand turning to stone as you step on it?
Dreams crashing on little pieces?
The moon being swallowed by the sea?
I want to taste every drain of your pain
For it is I that have caused it
For it is I that provoked such emotions
And I'm alive
And we're even now
Or aren't we?...

A mosaic of random thoughts

Αναρτήθηκε από Sandy Snufkin σχόλια (0)


Thoughts fading into paper wishes
I lived long to see them die
I need no home in this frail world
A paper stands my only friend
I can get lost,I can survive
But never will I find a reason why
Why the raven's wing's on fire
Why the cruel sunlight burns
Cry away,die in vain
In the end,fragile hopes are all we have
Close the curtain,kiss the stage
Take the fragile hope with you
I stand for all you ever dreamt of
I stand for all your fears
Can teach no lesson now
Cannot take any more of humanity
What I once thought was life
I see now, is a thick,black lie
The nightshift will soon arrive
I must bid the world a bitter farewell
More than ever I wish for peace,now
I wish to depart quietly
Leave you be,without hopes,free!
Long live the dreamers and the nameless...

"Is my life a mosaic made of grey tesserums?
Then why doesn't anyone want to hear my stories?

My sole wish is to become:
The poet's inspiration
The symphony of the composer
The painter's portrait
The photographer's in-motion picture
Yet I know I'll never be
I will die nameless,forgotten
The shadows will take me over... "

Marguerite

Αναρτήθηκε από Sandy Snufkin σχόλια (0)

My sweet Marguerite
Share with my your pain
I see your eyes weeping rain
And it brings me to despair...

So perfect a face
So perfect a night
The night we spent together
I left you bleeding and crying
Alone...
But now I want to come back
Home...

My sweet Marguerite
I want to tell you words all new
Your spell has blinded my mind
And I can't see the truth

Curls of auburn hair
Gently blown by the wind
Your scarlet blood so lustful
Binding my body next to you
Pain...
Tell me when it hurts...
I want to hear your screams...
The pain I caused you...
By love...A love so pure...

Your figure so noble
Your eyes so deep
My hand is trembling
As it rips off your milky-white skin...

Come blood and take me
Tonight I'm going home
But I'm taking with me
Your heart and eyes in a box...

My sweet Marguerite
Tonight we may part ways
But I have loved none more
Than I have loved your sweet embrace

Breaking dawn
Kicking the night away
I am near the edge
Looking back brings more pain
Looking down is unsafe...

Rivers travel backwards
Trees cry in the forest
I wonder what we've done
We held the match for too long
Even Water now 's a nuissance

I can't feel the pain
Pain of this world...
I can't take the tears
Tears of my true loss...
Tearing me apart
Leaving scars and wounds behind
And I'm still trying...

Cracking fire
Stones threw in the sea
Lithium,the only thing in me
A sharpened knife I crave to find
To cut the ropes and dive...

I can't feel the pain....

Invisible greatness
The bigger plan of our kind
Skeletons in closets never die
Conquering horizons far away
Only leads a step closer to decay...

And I can't feel the pain....

Lead-hearted soldiers
Ballerinas dancing in shadows
All tales kept in the past
Longing for fire to cleanse our souls
Can't bear more thought of actions lost...

I can't feel the pain...

Απόδραση

Αναρτήθηκε από Sandy Snufkin σχόλια (0)

Απόδραση απ'τα νεφελώδη όνειρα μου...

Για να συρθώ στα πόδια σου.Επέτης ενός βλέμματος...

Αγάπη που με σκοτώνεις κάθε μέρα....
Πόθος ασίγαστος...
Όνειρα κλεμμένα...

Μεθυσμένο Όνειρο

Αναρτήθηκε από Sandy Snufkin σχόλια (0)

Ξέχασα να αφεθώ όταν έπρεπε
Ξέχασα να μιλήσω στο σκοτάδι
Είδα τη ζωή από μακριά να γνέφει
Προσπάθησα από ένα κλαράκι να πιαστώ
Μα όλα ήταν ένα μεθυσμένο όνειρο

Δάκρυσα μα δε λύγισα
Κλείστηκα σε μια φυλακή
Οχύρωσα τα παιδιά μου με αρχές
Ορκίστηκα να μην ξαναγαπήσω
Μα όλα ηταν ένα μεθυσμένο όνειρο

Διάβασα παραμύθια και ποιήματα
Τη νύχτα ένα αστέρι με νανούριζε
Έπαιζα κιθάρα να ξεχάσω
Μα τίποτα δεν ξέχασα...
Όλα ηταν ένα μεθυσμένο όνειρο

"Τρέξε!Φύγε μακριά!,μου έλεγε
Εγώ δεν άκουγα,έμεινα εκεί
Πάλεψα και αναρρωτιόμουν
Για ποιά αρχή;Για ποιά ζωή;
Όλα ένα μεθυσμένο όνειρο

"Σώπα...Τώρα έχεις βρει γαλήνη.Όλα κόπασαν.Το σκοτάδι είναι φίλος.Η ησυχία δεν σε χαρακώνει πια.Σε κρατάει αγκαλιά...Μέχρι να κοιμηθείς ξανά και να κάνεις ένα όνειρο νηφάλιο..."

Ασημένια όνειρα,χαραγμένα σε πέτρα

Ποιος να ξέρει τι όνειρα βλέπει ο Θεός;
Ελπίδες χρυσές κυλούν,ποτάμια δακρύων
Δακρύβρεχτα όνειρα,τα μάτια μιλούν
Βαρύγδουπες λέξεις,χαράζουνε σήματα
Μικρός καιρός,μεγάλα διλήμματα
Πάγος και σκόνη ήταν το βλέμμα του
Μικρός καιρός,μεγάλο το ψέμα του...

Μικρός καιρός να χτίζει ελπίδες
Ελπίδες θαμπές και όνειρα κρίνονται
Χέρια τρεμάμενα,βλέμματα άδεια
Σχέσεις που οδήγησαν σ'άγρια σκοτάδια
Νούμερα ψεύτικα κι εγώ μπερδεύτηκα
Αποπλανήθηκα από τη δίνη του..
Σαν κύμα μ'άγγιξε η καλοσύνη του
Ποτέ τα όνειρα δε βρήκανε ίσκιο
Με ραγισμένες ελπίδες,έμεινα πίσω...

Αν φως ανοίξεις,το όνειρο κρύψεις
Θα υπάρχει πάντα η μικρή φωτιά
Τέλος ελπίδας,χαμός του κόσμου
Θα 'ναι δικός μου παντοτινά...
Κι αν φύγει τ'αστέρι το φως του χαθεί
Οδηγό θα έχει την κρυφή μου ευχή...

Μικρός καιρός μα γρήγορα τρέχει
Ποιόν συντροφεύει αυτή την ώρα ο καημός;
Εγώ μια ελπίδα κρατούσα απ'το χέρι
Μα ράγισε τόσο που την καίει ο καπνός...

Οδυνηρό σεληνόφως

Αναρτήθηκε από Sandy Snufkin σχόλια (0)

Πόνος...Μας αγγίζει μα δε μας λυγίζει.
Ζωή παράλληλη σε αποκλίνοντες δρόμους.
Πόνος αμέτρητος,βαθύς πόνος.
Χρώματα θολά,ερημιά ψυχής.
Οι καιροί μας άλλαξαν...
Το αλάτι διέβρωσε την όψη μας.
Και η θάλασσα δε μας χωράει πια...
Μόνο ο πόνος...Οξύς,βουβός.
Τυφλωθήκαμε,τίποτα δε βλέπουμε.
Μοναχά του βουνού τη φαλακρή κορυφή.
Και να,σημαία μαύρη κυματίζει εκεί.
Σημαία που ποτέ μας δε θ'αγγίξουμε...
Οι λέξεις μας έχουν στερέψει
Η μουσική έχει πια σωπάσει κι είναι νύχτα.
Τα κρίνα μαράθηκαν στο λιοπύρι.
Οι αισθήσεις μας εγκατέλειψαν
Είτε εμείς τις έχουμε εγκαταλείψει...
Μέχρι και η μοναξιά μας έχει απαξιώσει
Τα όνειρα μας έγιναν εχθροί μας
Και το εκρεμμές έχει πια παγώσει....
Κατάρα σε σένα ματωμένο σεληνόφως!
Μόνο με πόνο ξέρεις να μας φωτίζεις...

About

Εδώ βρίσκουν καταφύγιο τυχαία όνειρα και σκέψεις.

The Singing Pervert

Η φωτογραφία μου
I just think and write

Lost Souls

Archive

The Ocean

The Ocean
The Beginning, the End

Copyright 2009 - Lavender Nightsky

Blogspot Theme designed by: Ray Creations, Ray Hosting.