Καταρρακωμένες ελπίδες.Ματωμένα όνειρα.Λαβωμένο πουλί της νιότης και άλλα τέτοια γραφικά.Το ζήτημα είναι για πόσο.Για πόσο θα βαστάμε ματωμένοι αλλά αλύγιστοι.Υπάρχουν όρια τελικά;Και πως καθορίζονται;Ως προς τι το αέναο παιχνίδι αντοχών;
Χτυπήματα κάτω απ'τη ζώνη λέγονται αυτά.Να έχουν γίνει τα προς το ζην πολυτέλεια.Η κατάρτιση του ανθρώπου να έχει γίνει πολυτέλεια.Η αναπνοή να έχει γίνει πολυτέλεια.Επιβίωση,καμία ζωή.Και παρατηρώντας κάποια όντα που αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται Άνθρωποι,να αντλείς τη γλυκιά ειρωνεία της ζωής.Να σου τρυπάει το στέρνο βαθιά,αντλία πετρελαίου που το μόνο που εν τέλει βγάζει είναι ένα παχύρρευστο,μαύρο υγρό. Γιατί δεν έχεις τίποτα καλύτερο να δώσεις σε αυτή την ειρωνεία. Σε τραβάει κάτω,σε εξαϋλώνει.
Τελικά τα χρόνια δε σε κάνουν μισάνθρωπο μα απάνθρωπο.Και γίνεσαι (ή και ήσουν) άνους. Γιατί είναι τουλάχιστον πρωτόγονο να συμπεριφέρεσαι μισαλλόδοξα και αδιάφορα στην εποχή όπου χρειάζεσαι όσο ποτέ άλλοτε τους δεσμούς.Αλλά κατ'ουσίαν, δεν ξέρεις και τι χρειάζεσαι. Έτσι σε έχουν καταντήσει. Όχι οι ανώτερες,μαγικές δυνάμεις. Οι ίδιες σου οι πράξεις. Γιατί τα πρόσωπα των άλλων είναι κάτι σαν την αντανάκλαση των πράξεων μας.
Το ζήτημα είναι πλέον ότι δεν ξέρει και που να στραφεί κανείς.Σε ανώτερες δυνάμεις;Στον εαυτό του;Στο "φίλο" του;Περίεργα πράγματα.Αλλαγές.Μικροσκοπικές αλλαγές στο είναι κάθε μέρα.Κουλτούρα "και καλά".Και ξανά τίθεται το θέμα του αδειάσματος των σωθικών.Δηλαδή τι άλλο να βγάλεις προς τα έξω;Από που να εμπνευστείς να δημιουργήσεις όταν δεν έχεις πια τον κήπο;Όταν δεν έχεις την ιτιά;Όταν δεν έχεις την πράσινη κουρτίνα που φωτίζεται στη δύση του ηλίου;...
Παραμένεις.Γράφεις.Δημιουργείς.Μπορεί να το κάνεις για να αποδείξεις.Μπορεί να το κάνεις για να πιστέψεις.Για όποιο λόγο κι αν το κάνεις εν τέλει μένει η ίδια γεύση στο στόμα σου.Η μεταλλική γεύση του αίματος.Αίμα πηχτό,πληγής που πάει να κλείσει αλλά όλο και κάτι την ξύνει συνέχεια και ανοίγει.Όμως θα κλείσει.
End of story
Χτυπήματα κάτω απ'τη ζώνη λέγονται αυτά.Να έχουν γίνει τα προς το ζην πολυτέλεια.Η κατάρτιση του ανθρώπου να έχει γίνει πολυτέλεια.Η αναπνοή να έχει γίνει πολυτέλεια.Επιβίωση,καμία ζωή.Και παρατηρώντας κάποια όντα που αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται Άνθρωποι,να αντλείς τη γλυκιά ειρωνεία της ζωής.Να σου τρυπάει το στέρνο βαθιά,αντλία πετρελαίου που το μόνο που εν τέλει βγάζει είναι ένα παχύρρευστο,μαύρο υγρό. Γιατί δεν έχεις τίποτα καλύτερο να δώσεις σε αυτή την ειρωνεία. Σε τραβάει κάτω,σε εξαϋλώνει.
Τελικά τα χρόνια δε σε κάνουν μισάνθρωπο μα απάνθρωπο.Και γίνεσαι (ή και ήσουν) άνους. Γιατί είναι τουλάχιστον πρωτόγονο να συμπεριφέρεσαι μισαλλόδοξα και αδιάφορα στην εποχή όπου χρειάζεσαι όσο ποτέ άλλοτε τους δεσμούς.Αλλά κατ'ουσίαν, δεν ξέρεις και τι χρειάζεσαι. Έτσι σε έχουν καταντήσει. Όχι οι ανώτερες,μαγικές δυνάμεις. Οι ίδιες σου οι πράξεις. Γιατί τα πρόσωπα των άλλων είναι κάτι σαν την αντανάκλαση των πράξεων μας.
Το ζήτημα είναι πλέον ότι δεν ξέρει και που να στραφεί κανείς.Σε ανώτερες δυνάμεις;Στον εαυτό του;Στο "φίλο" του;Περίεργα πράγματα.Αλλαγές.Μικροσκοπικές αλλαγές στο είναι κάθε μέρα.Κουλτούρα "και καλά".Και ξανά τίθεται το θέμα του αδειάσματος των σωθικών.Δηλαδή τι άλλο να βγάλεις προς τα έξω;Από που να εμπνευστείς να δημιουργήσεις όταν δεν έχεις πια τον κήπο;Όταν δεν έχεις την ιτιά;Όταν δεν έχεις την πράσινη κουρτίνα που φωτίζεται στη δύση του ηλίου;...
Παραμένεις.Γράφεις.Δημιουργείς.Μπορεί να το κάνεις για να αποδείξεις.Μπορεί να το κάνεις για να πιστέψεις.Για όποιο λόγο κι αν το κάνεις εν τέλει μένει η ίδια γεύση στο στόμα σου.Η μεταλλική γεύση του αίματος.Αίμα πηχτό,πληγής που πάει να κλείσει αλλά όλο και κάτι την ξύνει συνέχεια και ανοίγει.Όμως θα κλείσει.
End of story
