3.05 π.μ.
Παγκάκι.Κέντρο Αθήνας.
Της κρατά το χέρι σφιχτά
Μάτια κενά,ματιές πλάνες
Κρύο και καταχνιά
Ομίχλη απ΄τις ανάσες
Βλέμματα άδεια.Ξανά.
Και στο βάθος κήπος.
Γέλια και φωνές προνομιούχων.
Βουητά αμαξιών.
Αντανάκλαση του Γρηγόρη στην άσφαλτο.
Κρίση αξιών
Κρίση αυτοπροσδιορισμού
Και το χέρι της τρέμει...
Τη ρωτά τι θα κάνουν
Τον ρωτά αν μπορεί...
Σιωπή για λίγο,μετά δάκρυα
Μετά πόνος,μετά οργή
Στέρηση προσδοκιών.
Πραγματικότητα που δεν τους ανήκει
Απόηχοι ενός άρρωστου παραμυθιού
Παγκάκι και χαρτομάντηλο
Η ζωή στην πόλη
2011 μ.Χ.Πολιτισμός!
Πολιτισμένα σαπίζουμε...
Μην κλαις μικρή
Θα σε προστατεύσει
Η αγάπη μπορεί
Ίσως αυτό διδάσκει αυτό το φιάσκο
Ότι η αγάπη είναι εκεί
Ή ότι δεν υπάρχει πουθενά...
Σφούγγισε τα δάκρυα
Κοίτα τον ουρανό του νέφους
Φαντάσου ότι βλέπεις τ'άστρα
Προστασία της ουράνιας σκεπής
Ζεστή η αγκαλιά της φαντασίας.
Γλυκιά η μυρωδιά του ονείρου
Κράτα τη σα φυλαχτό
Κι εσύ κι ο φίλος σου
Θα έρθουν άλλες μέρες
Ίσως και νύχτες...
Όμως σε εσάς δεν υπάρχει σκοτάδι
Σε εσάς,μόνο δύναμη.
Το χρήμα είναι ψευδαίσθηση
Η ευημερία,μια φάλτσα νότα
Οι δουλειές παγωμένες λίμνες
Κάντε πατινάζ σε κάτι πιο στέρεο
Το παγκάκι.Τις 3.05.
Τα μάτια του άλλου.
Τους κοφτούς χτύπους της καρδιάς
Εκεί είναι η παράδοση
Εκεί η δημιουργία
Και η πόλη,μόνη...
Κρυφός εραστής της προδοσίας
Γραμμόφωνο avant-garde βίας.
Φύσα τη σκόνη αγόρι
Γύρνα την κιτρινισμένη σελίδα
Σήκωσε τη μικρή στους ώμους σου
Πέτα τη ψηλά...
Εγκαταλείψτε το ενυδρείο
Έχει σπάσει το γυαλί και το νερό τρέχει
Αργά...Βασανιστικά...
Ήρεμα και με εθιστικό ήχο...
"Κρυώνω...",ψιθυρίζει
"Τα χείλη μου φωτιά"
Της απαντά...
Το πρόσωπό της αλλάζει
Πρώτη φορά μέσα σε 5 μήνες
Γέρνει στον ώμο του
Οι ήχοι της πόλης σβήνουν
Οι δρόμοι αδειάζουν
Ο χρόνος ακίνητος στο παγκάκι.
Στεγνό πια και το χαρτομάντηλο
Χαμόγελο-ελπίδα
Το κάρβουνο της νιότης...
Everything is gone
