Η Αγάπη πονά. Σίγουρα από τις πιο κλισέ φράσεις του κόσμου τούτου. Αλλά ναι, έχει πόνο η Αγάπη. Όχι όμως με την έννοια που το έχουν στο μυαλό τους οι περισσότεροι: Αγόρι αγαπά κορίτσι ή vice versa, είτε μονόπλευρα, είτε ολέθρια, είτε απλά, καθημερινά.
Η Αγάπη κρύβει μέσα της τον πόνο όλου του σύμπαντος όταν δωθεί, αποσυρθεί, αναζητηθεί ξανά, ακολουθώντας αυτή τη σειρά. Διότι όταν αναζητηθεί ξανά, έρχεται η συνειδητοποίηση του τι πραγματικά ήταν. Ο μεγαλύτερος πόνος δεν συναντάται στη φάση της σύνδεσης, όπου ο ένας μπορεί να πληγώνει τον άλλο, ούτε συναντάται στη φάση της μοναξιάς όπου η έλλειψη της γεννά σακούλες κάτω από τα μάτια.
Συναντάται στη φάση της συνειδητότητας του εν ζωή θανάτου: Τώρα μπορώ να νοιώσω όπως ένοιωθες εσύ όταν μου έδωσες την απόλυτη Αγάπη μα όταν με χρειαζόσουν διπλα σου, ήμουν απούσα. Τώρα η Αγάπη σου με κατακλύζει. Κι αυτή είναι η ευχή και η κατάρα μου. Να βρίσκω τον τρόπο επιτέλους να αγγίξω την ανιδιοτελή Αγάπη μα να είναι πια πολύ αργά. Αυτός είναι ο πραγματικός πόνος της Αγάπης, λοιπόν. Η συντριβή που επέρχεται μέσω της αφύπνησης της διακρίσεως.
Πάει κοντά ένας χρόνος συνειδητότητας. Πριν από αυτόν πήγαιναν σχεδόν 10 χρόνοι που κινούνταν σε διαφορετικούς Χρόνους. Ο ύπνος δεν έχει υπάρξει καλός σύμμαχος μέσα στο χρόνο αυτό. Οι παρέες και οι φίλοι, το ίδιο, μα και πάλι ο πόνος υπερκαλύπτει κάθε πιθανή χαραμάδα στον τοίχο. Η μάλλον τα μάτια αυτά έχουν θολώσει και δε διακρίνουν τη χαραμάδα.
Ήθελα να γράψω πολύ περισσότερα. Εάν μπορούσα θα επισύναπτα όλα τα γράμματα...Τα 365, είτε σε χάρτινη είτε σε αιθέρια μορφή...Αυτό είναι φυσικά αδύνατο όμως. Οπότε θα κλείσω αυτό το μικρό γράμμα (γιατί μόνο ένα πυκνό σημείωμα πρέπει στην άπειρη πυκνότητα Αγάπης που άγγιξα φευγαλέα, στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξής ή της ανυπαρξίας).
Σε ευχαριστώ. Για όλα αυτά που ήμουν. Για όλα όσα με έκανες, για όλα όσα υπάρχω (ή είμαι;), για όλα όσα θα ακολουθήσουν την αβέβαια συντομοτέρα οδό μου.
Ίσως μου λείψεις ακόμα περισσότερο. Ίσως ο χρόνος, οσο κι αν έχει τηρήσει τον όρκο του Ιπποκράτη, καμπυλωθεί πάλι γύρω μου κάποιο βράδυ που η μουσική στέκεται λίγη και η σιγή πολλή... Ίσως αύριο μπορέσω να σε ξανααντικρύσω με την Αγάπη που σου πρέπει και μου πρέπει. Και Μας πρέπει, εάν θέλουμε να θεωρουμε τους εαυτούς μας όντα που κοιτούν ψηλά.
Γυμνή από τα "γιατί" και τα "αλλά".
"Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα."
Η Αγάπη κρύβει μέσα της τον πόνο όλου του σύμπαντος όταν δωθεί, αποσυρθεί, αναζητηθεί ξανά, ακολουθώντας αυτή τη σειρά. Διότι όταν αναζητηθεί ξανά, έρχεται η συνειδητοποίηση του τι πραγματικά ήταν. Ο μεγαλύτερος πόνος δεν συναντάται στη φάση της σύνδεσης, όπου ο ένας μπορεί να πληγώνει τον άλλο, ούτε συναντάται στη φάση της μοναξιάς όπου η έλλειψη της γεννά σακούλες κάτω από τα μάτια.
Συναντάται στη φάση της συνειδητότητας του εν ζωή θανάτου: Τώρα μπορώ να νοιώσω όπως ένοιωθες εσύ όταν μου έδωσες την απόλυτη Αγάπη μα όταν με χρειαζόσουν διπλα σου, ήμουν απούσα. Τώρα η Αγάπη σου με κατακλύζει. Κι αυτή είναι η ευχή και η κατάρα μου. Να βρίσκω τον τρόπο επιτέλους να αγγίξω την ανιδιοτελή Αγάπη μα να είναι πια πολύ αργά. Αυτός είναι ο πραγματικός πόνος της Αγάπης, λοιπόν. Η συντριβή που επέρχεται μέσω της αφύπνησης της διακρίσεως.
Πάει κοντά ένας χρόνος συνειδητότητας. Πριν από αυτόν πήγαιναν σχεδόν 10 χρόνοι που κινούνταν σε διαφορετικούς Χρόνους. Ο ύπνος δεν έχει υπάρξει καλός σύμμαχος μέσα στο χρόνο αυτό. Οι παρέες και οι φίλοι, το ίδιο, μα και πάλι ο πόνος υπερκαλύπτει κάθε πιθανή χαραμάδα στον τοίχο. Η μάλλον τα μάτια αυτά έχουν θολώσει και δε διακρίνουν τη χαραμάδα.
Ήθελα να γράψω πολύ περισσότερα. Εάν μπορούσα θα επισύναπτα όλα τα γράμματα...Τα 365, είτε σε χάρτινη είτε σε αιθέρια μορφή...Αυτό είναι φυσικά αδύνατο όμως. Οπότε θα κλείσω αυτό το μικρό γράμμα (γιατί μόνο ένα πυκνό σημείωμα πρέπει στην άπειρη πυκνότητα Αγάπης που άγγιξα φευγαλέα, στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξής ή της ανυπαρξίας).
Σε ευχαριστώ. Για όλα αυτά που ήμουν. Για όλα όσα με έκανες, για όλα όσα υπάρχω (ή είμαι;), για όλα όσα θα ακολουθήσουν την αβέβαια συντομοτέρα οδό μου.
Ίσως μου λείψεις ακόμα περισσότερο. Ίσως ο χρόνος, οσο κι αν έχει τηρήσει τον όρκο του Ιπποκράτη, καμπυλωθεί πάλι γύρω μου κάποιο βράδυ που η μουσική στέκεται λίγη και η σιγή πολλή... Ίσως αύριο μπορέσω να σε ξανααντικρύσω με την Αγάπη που σου πρέπει και μου πρέπει. Και Μας πρέπει, εάν θέλουμε να θεωρουμε τους εαυτούς μας όντα που κοιτούν ψηλά.
Γυμνή από τα "γιατί" και τα "αλλά".
"Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα."
