Σαν από όνειρο η τραχιά φωνή ενός πατέρα να μου λέει κάτι για πυρήνα (ή για αιώνες-δε θυμάμαι καν) όπου κείτονται ποιητές.Και πάνω στην αναζήτηση αυτή διάβασα πολλά ποιήματα σπουδαίων ανδρών.Με διαπέρασε ρίγη για το πως κάθε στίχος είναι και μια απινίδωση.
Για το πως κάθε λέξη φέρνει ένα γαργάλημα στη μύτη,προμηνύοντας το αναπόφευκτο...
Άραγε δικαιολογημένα ο δαφνοστεφανομένος είναι ευρέως αποδεκτός;Και τότε τι τύχη έχουν τα κρυφά διαμαντάκια;Είναι καταδικασμένα αιώνια να περιηγούνται στα σοκάκια που χτίζουν οι σκιές των "επιφανών";
Και άλλα προβλημάτισαν τον (μάλλον) ελάχιστο νου μου.Πως σήμερα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής,έχει χαθεί η λυρικότητα. Ή μάλλον δεν έχει χαθεί.Έχει μπερδευτεί σε μοντερνισμούς αυτοδημιούργητων "πολυτάλαντων" προσωπικοτήτων.Έχει μπερδευτεί με την πληροφορία που στέργουν τόσο οι αυτοαποκαλούμενοι νέοι ποιητές.
Έχει αποδεσμευτεί η μουσική από τις λέξεις...
Και όντως οι Ποιητές είναι χαμένοι στα βάθη των αιώνων (ή ό,τι άλλο έλεγε ο στίχος).
Και αντικρούω μόνη μου τον εαυτό μου σε αυτά που λέω προσθέτοντας ότι γενικεύω επικίνδυνα και κινδυνολογώ,αντιστρόφως ανάλογα με το νεαρό της ηλικίας μου.
Ωστόσο αναρωτιέμαι...Πόσο δυνατή μπορεί να είναι η φαντασία ώστε να υπερκαλύπτει το κενό που αφήνει η έλλειψη εικόνων;
Και κυρίως πόσο δυνατή είναι η ανάγκη να κάνει κανείς μουσική τα έντονα συναισθήματα...
Είμαστε αλήθεια τόσο κατακερματισμένοι,τόσο λαβωμένοι και κουρασμένοι από τη διαρκή πάλη μας να επιπλεύσουμε σαν φυσαλίδες ώστε δεν καλούμε πια τη λυρικότητα στη ζωή μας;
Μάλλον όχι...Μάλλον έχουμε γίνει κάτι πιο επικίνδυνο απ'ότι φανταζόμαστε...
"Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα."
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα."
Κ. Παλαμάς
