Ησυχία.Ευλάβεια...
Κάτω απ'τα γάργαρα νερά,το πυροφέγγαρο
Θαρρείς πως είναι κρυμμένο στη λίμνη.
Μονάχη παρέα του οι χρυσαλίδες
Αγνό ασήμι και μαργαριτάρι στο βυθό
Μάτια σφραγισμένα...
Κάποιος κάθεται κάτω από ένα δέντρο
Κάποιος κοιτάει την όχθη.
Κάποιος συλλογίζεται τι χρώμα έχει.
Κάτω απ'τα ήρεμα νερά κοχλάζει λάβα.
Αλλά δε φαίνεται.
Μέσα σε κρατήρες συμπυκνωμένης ενέργειας
Περιμένει το φιλί του δράκου
Εκείνο το παλιό γιατροσόφι
Να την ελευθερώσει,να την φέρει στη ζωή
Κοιτώντας τα νερά,κάτι σαλεύει
Είναι αλήθεια;Η μήπως μια παραίσθηση;
Τα νερά στροβιλίζονται γρήγορα
Η λάβα φουσκώνει και ξεχύνεται
Καίνε τα μάτια από το θειάφι
Και κλάμα μωρού ακούγεται από μακριά
Γένεσις...
Και όπως όλα έγιναν,έτσι σταματούν
Ξαφνικά...
Και φυσάει ένας αέρας γλυκός
Γήινο άρωμα πικραμύγδαλου...
Τώρα έχει μείνει μόνη η ανάγκη
Η ανάγκη του αμφίβιου
Να γευτεί,να νοιώσει τον υγρό πυρετό
Αργά σηκώνεται απ΄το δέντρο
Το νερό μόλις που αγγίζει το δέρμα
Και με σφυγμό αργό μπαίνει μέσα...
"Τι απέγινε εκείνο το βράδυ;Κανείς δεν είδε.Κανείς δεν έμαθε ποτέ.Το μόνο που μπορούσε να αντικρύσει κάποιος (και κυρίως το φεγγάρι από ψηλά που γελούσε μεθυσμένο απ'τη σκόνη) ήταν μια κόκκινη λάμψη στο βυθό.Κόκκινη σαν ρουμπίνι στα έγκατα της γης...
Και η μέρα σιγά σιγά θα επανέλθει.Το φεγγάρι θα κρυφτεί.Οι αυταπάτες θα κρυφτούν κι αυτές στην αγκαλιά της νύχτας.Κι έτσι σιγά σιγά θα σβηστούν όλα τα πειστήρια.
Μα αν κάποιος κάποτε περάσει από εκείνο το σημείο θα μπορέσει να διακρίνει κάτι αλλόκοτο!
Πάνω στο δέντρο σκαλισμένα,σαν κάρβουνα να καίνε,τα τελευταία λόγια του περίεργου αυτού πλάσματος.Ένα πυρωμένο "Αγάπησα...".Το κουκούτσι του μήλου της Εδέμ...Μοναδικό δείγμα της Αμαρτίας..."
