Θολώνουν το ταβάνι μου.
Γκρίζοι αποχαιρετισμοί
Θολώνουν τα μάτια.
Ένας ανελκυστήρας αισθήσεων
Κάνει βουτιά στην άβυσσο
Και οι ώρες αναβλύζουν με οργή.
Φαίνεται το καλοκαίρι αργεί
Καθυστέρησε σε κάποιο τελωνείο
Χρώμα, δε φαίνεται
Τέντα σκληρή και μας σκεπάζει
Όμως στο νου οι ακροθαλασσιές
Και κάποιο δειλινό, δειλό
Όπως δειλά σέρνεται η ανάγκη.
Η ανάγκη μου για δειλινά.
Φαίνεται ο Περσέας κοιμάται
Επάνω στα τσιμέντα και τη σκόνη
Να βρέχει φως, δε φαίνεται
Μόνο ομίχλη να γεννά σιωπές
Όνειρα για αεροδρόμια ή φάρους
Βυθοί και σύννεφα, νερό κι αέρας.
Μα χώμα μόνο πάνω μας.
