Πάει καιρός. Έλεγα ότι με την καταχνιά θα έρθει το γράψιμο. Έλεγα ότι με το χρόνο θα έρθει η ροή.
Δεν πρόλαβα. Περιπλανιόμουν στους δρόμους. Μιας Μητροπόλεως. Οι δρόμοι είναι ζωντανοί. Γίνομαι ένα μαζί τους. Ο χρόνος δε σταματά εδώ. Εγώ έχω σταματήσει. Σε μια σπηλίτσα, η στάθμη ανεβαίνει. Σε μια πόλη τα τραίνα τρέχουν. Οι άνρθωποι έχουν ζωές. Εγώ έχω λίγο πράσινο δίπλα μου. Γιατί το πράσινο είναι τόσο καταπραϋντικό χρώμα; Γιατί βρίσκομαι εδώ;
Είναι τόσα που θέλω να γράψω και δε γράφω τίποτα. Δεν έχω πια μιλιά. Mind is a muscle. And if you don't exercise it often, θα ατονήσει. Η ζωή με περνά. Και οι δύο μου ζωές. Έχω δύο ζωές που προχωρούν χωρίς εμένα.Εγώ βρίσκομαι στη μέση και δεν κάνω τίποτα. Παρακολουθώ ένα επεισόδιο. Βλέπω ένα χαζό βίντεο. Πίνω ένα ποτήρι μπύρα. Κάνω κάτι. Και ο χρόνος κυλά.
Θέλω να γράψω τόσα. Έχω δει τόσα και έχω τόσα να πω. Ας δω άλλο ένα επεισόδιο. Άλλη μια παρτίδα και τέλος. Αφού με ηρεμεί. Δεν είναι γλυκιά αυτή η ηρεμία; Υπάρχουμε μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως ζούμε. Μιλάμε έξω απ'το δέρμα μας. Δεν ξέρουμε αν περπατούμε ή αν ονειροβατούμε. Και ψάχνουμε εκείνες τις στιγμές που μας ξυπνούν. Στιγμές που μας γεμίζουν πόνο ή ένταση, στιγμές που ουρλιάζουν στο αυτί μας ότι είμαστε εδώ. Μακάρι να πέθαινα σε μια τέτοια στιγμή. Βασικά έχω ήδη πεθάνει σε μια τέτοια στιγμή. Περιμένω να αναστηθώ για να ξαναπεθάνω έτσι. Πόσο τυχεροί είναι εκείνοι που κάνουν όλες τις στιγμές τους τέτοιες στιγμές. Είναι τύχη. Είναι ικανότητα. Γενετική προδιάθεση. Οι υπόλοιποι αγοράζουμε εργαλεία και εγχειρίδια αυτοβελτίωσης. New age μαλακίες παντός είδους. Μυστικά, γιόγκες, βίγκαν, Κοέλο, τα τσι και τα τσιτσι. Το μόνο μυστικό που χρειαζόμαστε είναι να φυσήξουμε τον κλέφτη, να σκορπίσει στον αέρα και να παρακολουθήσουμε το χνούδι να κάνει κίνηση Brown. Μήπως και μάθουμε. Δε θέλει ούτε youtube videos, ούτε meetups, ούτε tinder. "Μα το σεξ;" "Ποιό σεξ;" Μια τιντερονύχτα ίσον ένα κρύο πιάτο σούπα βελουτέ. Μια κακή παράσταση εναλλακτικού φεστιβάλ. Ένα κενό που δε γεμίζει παρά μόνο αν βρει την ηδονή ο νους.
Αυτό λείπει. Αυτή είναι η κατάρα μας. Γι'αυτό πάρτε τον προχώ δυτικό πολιτισμό σας και βάλτε τον στον πάτο σας. Εγώ θα προτιμήσω να χαθώ κάτω από ένα ροζ βότσαλο στο Ελαφονήσι. Να κοιμηθώ πάνω στον πλάτανο μου στον Άγιο Δημητράκη, στον Ταϋγετο ακούγοντας το νανούρισμα που μου τραγουδούν ο αέρας και τα φύλλα. Να παρακουλουθώ δύο αδέσποτα σκυλιά να παίζουν. Ταινία λίγων Όσκαρ αλλά υψηλής κινηματογράφισης. Να πιω ένα τσίπουρο στα Πετράλωνα κι άλλο ένα στο Μεταξουργείο χωρίς να ακούσω τη λέξω "λεφτά" ούτε μια φορά. Να σβήσω με το ηλιοβασίλεμα στο Λιμένι όπως τα δάκρυα θα σβήνουν τα πυρωμένα μάγουλα μου.
Και να μείνω ξάγρυπνη. Αναστενάζοντας. Από πόθο. Όχι από έννοια. Από πόθο ανεκπλήρωτο. Από όνειρο άπιαστο. Από τις ιστορίες που φτιάχνω στο μυαλό μου. Στο φεγγαρόφωτο, στην παραλία, ένα βράδυ του Αυγούστου, κάτω από την βροχή των Περσίδων. Αυτό θέλω. Δε θέλω τις ευκαιρίες. Δε θέλω αξιοπρέπεια, ευγένεια, τάξη, υποδομές. Θέλω τις στιγμές που ουρλιάζουν. Θέλω να πεθάνω μια τέτοια στιγμή. Όχι πριν ούτε μετά, παρακαλώ. Τότε. Εκεί και πάντα.
Δεν πρόλαβα. Περιπλανιόμουν στους δρόμους. Μιας Μητροπόλεως. Οι δρόμοι είναι ζωντανοί. Γίνομαι ένα μαζί τους. Ο χρόνος δε σταματά εδώ. Εγώ έχω σταματήσει. Σε μια σπηλίτσα, η στάθμη ανεβαίνει. Σε μια πόλη τα τραίνα τρέχουν. Οι άνρθωποι έχουν ζωές. Εγώ έχω λίγο πράσινο δίπλα μου. Γιατί το πράσινο είναι τόσο καταπραϋντικό χρώμα; Γιατί βρίσκομαι εδώ;
Είναι τόσα που θέλω να γράψω και δε γράφω τίποτα. Δεν έχω πια μιλιά. Mind is a muscle. And if you don't exercise it often, θα ατονήσει. Η ζωή με περνά. Και οι δύο μου ζωές. Έχω δύο ζωές που προχωρούν χωρίς εμένα.Εγώ βρίσκομαι στη μέση και δεν κάνω τίποτα. Παρακολουθώ ένα επεισόδιο. Βλέπω ένα χαζό βίντεο. Πίνω ένα ποτήρι μπύρα. Κάνω κάτι. Και ο χρόνος κυλά.
Θέλω να γράψω τόσα. Έχω δει τόσα και έχω τόσα να πω. Ας δω άλλο ένα επεισόδιο. Άλλη μια παρτίδα και τέλος. Αφού με ηρεμεί. Δεν είναι γλυκιά αυτή η ηρεμία; Υπάρχουμε μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως ζούμε. Μιλάμε έξω απ'το δέρμα μας. Δεν ξέρουμε αν περπατούμε ή αν ονειροβατούμε. Και ψάχνουμε εκείνες τις στιγμές που μας ξυπνούν. Στιγμές που μας γεμίζουν πόνο ή ένταση, στιγμές που ουρλιάζουν στο αυτί μας ότι είμαστε εδώ. Μακάρι να πέθαινα σε μια τέτοια στιγμή. Βασικά έχω ήδη πεθάνει σε μια τέτοια στιγμή. Περιμένω να αναστηθώ για να ξαναπεθάνω έτσι. Πόσο τυχεροί είναι εκείνοι που κάνουν όλες τις στιγμές τους τέτοιες στιγμές. Είναι τύχη. Είναι ικανότητα. Γενετική προδιάθεση. Οι υπόλοιποι αγοράζουμε εργαλεία και εγχειρίδια αυτοβελτίωσης. New age μαλακίες παντός είδους. Μυστικά, γιόγκες, βίγκαν, Κοέλο, τα τσι και τα τσιτσι. Το μόνο μυστικό που χρειαζόμαστε είναι να φυσήξουμε τον κλέφτη, να σκορπίσει στον αέρα και να παρακολουθήσουμε το χνούδι να κάνει κίνηση Brown. Μήπως και μάθουμε. Δε θέλει ούτε youtube videos, ούτε meetups, ούτε tinder. "Μα το σεξ;" "Ποιό σεξ;" Μια τιντερονύχτα ίσον ένα κρύο πιάτο σούπα βελουτέ. Μια κακή παράσταση εναλλακτικού φεστιβάλ. Ένα κενό που δε γεμίζει παρά μόνο αν βρει την ηδονή ο νους.
Αυτό λείπει. Αυτή είναι η κατάρα μας. Γι'αυτό πάρτε τον προχώ δυτικό πολιτισμό σας και βάλτε τον στον πάτο σας. Εγώ θα προτιμήσω να χαθώ κάτω από ένα ροζ βότσαλο στο Ελαφονήσι. Να κοιμηθώ πάνω στον πλάτανο μου στον Άγιο Δημητράκη, στον Ταϋγετο ακούγοντας το νανούρισμα που μου τραγουδούν ο αέρας και τα φύλλα. Να παρακουλουθώ δύο αδέσποτα σκυλιά να παίζουν. Ταινία λίγων Όσκαρ αλλά υψηλής κινηματογράφισης. Να πιω ένα τσίπουρο στα Πετράλωνα κι άλλο ένα στο Μεταξουργείο χωρίς να ακούσω τη λέξω "λεφτά" ούτε μια φορά. Να σβήσω με το ηλιοβασίλεμα στο Λιμένι όπως τα δάκρυα θα σβήνουν τα πυρωμένα μάγουλα μου.
Και να μείνω ξάγρυπνη. Αναστενάζοντας. Από πόθο. Όχι από έννοια. Από πόθο ανεκπλήρωτο. Από όνειρο άπιαστο. Από τις ιστορίες που φτιάχνω στο μυαλό μου. Στο φεγγαρόφωτο, στην παραλία, ένα βράδυ του Αυγούστου, κάτω από την βροχή των Περσίδων. Αυτό θέλω. Δε θέλω τις ευκαιρίες. Δε θέλω αξιοπρέπεια, ευγένεια, τάξη, υποδομές. Θέλω τις στιγμές που ουρλιάζουν. Θέλω να πεθάνω μια τέτοια στιγμή. Όχι πριν ούτε μετά, παρακαλώ. Τότε. Εκεί και πάντα.
