Χάνω το σχήμα μου. Κάποιος προσπαθεί να με σμιλέψει. Κουλτούρα, γνώσεις ,απόψεις, φιλοσοφίες. Ή αμπελοφιλοσοφίες; Όπως και να 'χει, δε βοηθούν και πολύ. Αφήνουν όμως μια επίγευση αμυγδάλου.
Οι μέρες τρέχουν. Οι νύχτες λίγο πιο δύσκολα. Χρεοκοπώ κάθε λεπτό που περνά. Μαζί με τη χώρα. Συναισθηματικά κυρίως.
Μπαίνω πάλι σε αυτή τη θερινή απάθεια, του "θέρους τη ραστώνη". Κι ας μην έχω ζήσει φέτος καλοκαίρι.
Εδώ που μένω ακούω μόνο το γκρίζο. Καμία άλλη φωνή. Μου ψιθυρίζει όταν περπατώ κι όταν κοιμάμαι : (γκρίζα σπίτια,γκρίζος ουρανός, γκρίζα ποντίκια)
"Αυτό δεν ήθελες πάντα; Βικτωριανή πριγκίπισσα της Jane Austen μέσα στο Hogwarts, το γκρίζο σου κάστρο; Τώρα φτάνει η ώρα να απαντήσεις με ένα ΝΑΙ η ένα ΟΧΙ αν θες να μείνεις εδώ. Αν ΜΠΟΡΕΙΣ να μείνεις εδώ."
Πρέπει να απαντήσω με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ λοιπόν. Σε μια ερώτηση επί του φαντασιακού. Σε μια ερώτηση με θεμέλια σαθρά επειδή βασίζεται καθαρά στις συνθήκες και τις προϋποθέσεις.
Θα έχω τον άρτον ημών τον επιούσιον; Θα βρω γαλήνη; Ποιά είναι η ευτυχία και η ισορροπία που ψάχνω;
Εάν κάποιος μου τα εγγυηθεί όλα αυτά, ΝΑΙ.
Θα μείνω.
Για ποσο όμως; Σε λίγο καιρό, τι; Θα αρχίσει η πλήξη.
Οι άνθρωποι (και οι τόποι) είναι πολυαγάπητοι αλλά και πολυβάρετοι. Έτσι μου έμαθε η μάνα από μικρή. Οπότε η πορεία του ΝΑΙ μου είναι προδιαγεγραμμένη. Όσο κι να θέλω να γίνω άνθρωπος του ΝΑΙ ξέρω ότι όλες οι μακροχρόνιες σχέσεις φθείρονται. Ευτυχία/ Ισορροπία βρίσκεται στη χορδή που ταλαντώνενται. Με άγνωστες συχνότητες κάθε φορά.
Το πολυπόθητο σημείο ισορροπίας βρίσκεται εκεί που βρίσκεται γιατί λίγο πιο πριν και λίγο πιο μετά η ισορροπία σπάει και οι ταχύτητες αλλάζουν.
Και για να τεθεί η χορδή σε ταλάντωση χρειάζεται μια δύναμη. Μια ώθηση. Ρήξη. Ανανέωση. ΑΛΛΑΓΗ.
Οπότε;....ΟΧΙ! Καμία συνθήκη και καμία εγγύση δε θα με πείσουν να μείνω μόνιμα σε ένα τόπο. Γιατί ακόμα κι αν αποφασίσω εγώ να μείνω δε θα μείνει ο τόπος σε μένα. Θα αρχίσει να με εγκαταλείπει σιγά σιγά, θα με αφήσει. Διότι όσο εγώ θα τείνω στο σημείο ισορροπίας μου, το "χωρίο" που ταλαντώνεται θα αλλάζει συχνότητες. Και μόλις ακουμπήσουμε συχνότητα συντονισμού θα έρθει η καταστροφή μου. Θραύση. Επομένως, ΟΧΙ.
Μακριά από χωρία, συχνότητες, σημεία ισορροπίας, σχέσεις εξάρτησης.
Έτσι διατηρεί κανείς το σχήμα του. Μόνος του, χωρίς πλάστη, χωρίς μαγιά, χωρίς λάδι, χωρίς αλατόνερο.
Χωρίς κανείς να πετά ζαχαρωτά μες τη ζύμη.
Χωρίς αμύγδαλο, χωρίς σωτήρες. Χωρίς χωρία. Χωρισ-μοι.Χωρίς πατρίδες.
Και εν τέλει χωρίς ΟΧΙ,ΝΑΙ,ΙΣΩΣ,ΜΠΟΡΕΙ,ΘΑ,ΑΣ ΤΟ ΔΟΥΜΕ.
ΟΧΙ. Απλά ΧΩΡΙΣ. Χωρίς ερώτηση, χωρίς απάντηση. Μόνο ταλαντώσεις. Έξω απ'την επιδερμίδα μας.
Με μαύρο μελάνι και απουσία συνείδησης.
Οι μέρες τρέχουν. Οι νύχτες λίγο πιο δύσκολα. Χρεοκοπώ κάθε λεπτό που περνά. Μαζί με τη χώρα. Συναισθηματικά κυρίως.
Μπαίνω πάλι σε αυτή τη θερινή απάθεια, του "θέρους τη ραστώνη". Κι ας μην έχω ζήσει φέτος καλοκαίρι.
Εδώ που μένω ακούω μόνο το γκρίζο. Καμία άλλη φωνή. Μου ψιθυρίζει όταν περπατώ κι όταν κοιμάμαι : (γκρίζα σπίτια,γκρίζος ουρανός, γκρίζα ποντίκια)
"Αυτό δεν ήθελες πάντα; Βικτωριανή πριγκίπισσα της Jane Austen μέσα στο Hogwarts, το γκρίζο σου κάστρο; Τώρα φτάνει η ώρα να απαντήσεις με ένα ΝΑΙ η ένα ΟΧΙ αν θες να μείνεις εδώ. Αν ΜΠΟΡΕΙΣ να μείνεις εδώ."
Πρέπει να απαντήσω με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ λοιπόν. Σε μια ερώτηση επί του φαντασιακού. Σε μια ερώτηση με θεμέλια σαθρά επειδή βασίζεται καθαρά στις συνθήκες και τις προϋποθέσεις.
Θα έχω τον άρτον ημών τον επιούσιον; Θα βρω γαλήνη; Ποιά είναι η ευτυχία και η ισορροπία που ψάχνω;
Εάν κάποιος μου τα εγγυηθεί όλα αυτά, ΝΑΙ.
Θα μείνω.
Για ποσο όμως; Σε λίγο καιρό, τι; Θα αρχίσει η πλήξη.
Οι άνθρωποι (και οι τόποι) είναι πολυαγάπητοι αλλά και πολυβάρετοι. Έτσι μου έμαθε η μάνα από μικρή. Οπότε η πορεία του ΝΑΙ μου είναι προδιαγεγραμμένη. Όσο κι να θέλω να γίνω άνθρωπος του ΝΑΙ ξέρω ότι όλες οι μακροχρόνιες σχέσεις φθείρονται. Ευτυχία/ Ισορροπία βρίσκεται στη χορδή που ταλαντώνενται. Με άγνωστες συχνότητες κάθε φορά.
Το πολυπόθητο σημείο ισορροπίας βρίσκεται εκεί που βρίσκεται γιατί λίγο πιο πριν και λίγο πιο μετά η ισορροπία σπάει και οι ταχύτητες αλλάζουν.
Και για να τεθεί η χορδή σε ταλάντωση χρειάζεται μια δύναμη. Μια ώθηση. Ρήξη. Ανανέωση. ΑΛΛΑΓΗ.
Οπότε;....ΟΧΙ! Καμία συνθήκη και καμία εγγύση δε θα με πείσουν να μείνω μόνιμα σε ένα τόπο. Γιατί ακόμα κι αν αποφασίσω εγώ να μείνω δε θα μείνει ο τόπος σε μένα. Θα αρχίσει να με εγκαταλείπει σιγά σιγά, θα με αφήσει. Διότι όσο εγώ θα τείνω στο σημείο ισορροπίας μου, το "χωρίο" που ταλαντώνεται θα αλλάζει συχνότητες. Και μόλις ακουμπήσουμε συχνότητα συντονισμού θα έρθει η καταστροφή μου. Θραύση. Επομένως, ΟΧΙ.
Μακριά από χωρία, συχνότητες, σημεία ισορροπίας, σχέσεις εξάρτησης.
Έτσι διατηρεί κανείς το σχήμα του. Μόνος του, χωρίς πλάστη, χωρίς μαγιά, χωρίς λάδι, χωρίς αλατόνερο.
Χωρίς κανείς να πετά ζαχαρωτά μες τη ζύμη.
Χωρίς αμύγδαλο, χωρίς σωτήρες. Χωρίς χωρία. Χωρισ-μοι.Χωρίς πατρίδες.
Και εν τέλει χωρίς ΟΧΙ,ΝΑΙ,ΙΣΩΣ,ΜΠΟΡΕΙ,ΘΑ,ΑΣ ΤΟ ΔΟΥΜΕ.
ΟΧΙ. Απλά ΧΩΡΙΣ. Χωρίς ερώτηση, χωρίς απάντηση. Μόνο ταλαντώσεις. Έξω απ'την επιδερμίδα μας.
Με μαύρο μελάνι και απουσία συνείδησης.
