Και κάπως φτάσαμε ως εδώ...Και έχουμε άλλη μια playlist. Ο Αύγουστος αυτός με κάνει να σκέφτομαι. Και δεν μου αρέσει να σκέφτομαι. Με κάνει να νοιώθω χαζή. The balance of life is shifted.
Έπειτα, πως πέρασε όλη αυτή η χρονιά. Μετά βίας πρόλαβα να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου. Όλα έχουν μπερδευτεί αλλά "can't lose your way when there is no way". Όπως με ρώτησε μια φίλη αν προσέχω πρώτα το στίχο στα κομμάτια. Εξαρτάται. Εκτιμώ τις λέξεις εκτιμώ όμως και τον ήχο. Ούτως ή άλλως το ένα είναι τ'άλλο. Και καμιά φορά οι λέξεις των ήχων αυτών μιλάνε μέσα από το στόμα μου. Καλύτερα μάλλον, μέσα από τα δάχτυλα μου.
Και τέλοσπάντων, εδώ στις σκέψεις μου σκάβω να βρω αν τελικά ξέρω να αγαπώ. "I love you baby like a miner loves gold. And this will never grow old." Έτσι ήμουν πάντοτε κι έτσι θα είμαι. Κάτι δίνουμε και κάτι παίρνουμε. Σχέση αγοραπωλησίας. Έτσι έχουμε μάθει. Σε αυτό το σύστημα υπήρξαμε. Αυτές είναι οι πραγματικές αξίες, όχι τα "υψηλά ιδανικά" που προσπαθούσε να σου δώσει η οικογένεια, χρόνια τώρα.
Οπότε:
(Πρέπει να είναι εμφανές μέχρι τώρα ότι αυτή η σειρά έχει γερά κομμάτια.)
Και τέλος (προσωρινά) , οι σκέψεις της σοφίτας, της οποίας τα παράθυρα βλέπουν δέντρα και ουρανό, καταλήγουν στη λιγότερο αγαπημένη μου ζωή. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Πλέον είμαι σίγουρη. Εγκαταλείπω κάθε αυταπάτη και ερωτεύομαι τα κουρασμένα μάτια μου.
The nights that I twist on the rack is the time that I feel most at home.
Αυτή είναι η ζωή μου. Όχι μόνο τον Αύγουστο.
(Συνεχίζεται)
Έπειτα, πως πέρασε όλη αυτή η χρονιά. Μετά βίας πρόλαβα να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου. Όλα έχουν μπερδευτεί αλλά "can't lose your way when there is no way". Όπως με ρώτησε μια φίλη αν προσέχω πρώτα το στίχο στα κομμάτια. Εξαρτάται. Εκτιμώ τις λέξεις εκτιμώ όμως και τον ήχο. Ούτως ή άλλως το ένα είναι τ'άλλο. Και καμιά φορά οι λέξεις των ήχων αυτών μιλάνε μέσα από το στόμα μου. Καλύτερα μάλλον, μέσα από τα δάχτυλα μου.
Και τέλοσπάντων, εδώ στις σκέψεις μου σκάβω να βρω αν τελικά ξέρω να αγαπώ. "I love you baby like a miner loves gold. And this will never grow old." Έτσι ήμουν πάντοτε κι έτσι θα είμαι. Κάτι δίνουμε και κάτι παίρνουμε. Σχέση αγοραπωλησίας. Έτσι έχουμε μάθει. Σε αυτό το σύστημα υπήρξαμε. Αυτές είναι οι πραγματικές αξίες, όχι τα "υψηλά ιδανικά" που προσπαθούσε να σου δώσει η οικογένεια, χρόνια τώρα.
Οπότε:
(Πρέπει να είναι εμφανές μέχρι τώρα ότι αυτή η σειρά έχει γερά κομμάτια.)
Και τέλος (προσωρινά) , οι σκέψεις της σοφίτας, της οποίας τα παράθυρα βλέπουν δέντρα και ουρανό, καταλήγουν στη λιγότερο αγαπημένη μου ζωή. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Πλέον είμαι σίγουρη. Εγκαταλείπω κάθε αυταπάτη και ερωτεύομαι τα κουρασμένα μάτια μου.
The nights that I twist on the rack is the time that I feel most at home.
Αυτή είναι η ζωή μου. Όχι μόνο τον Αύγουστο.
(Συνεχίζεται)
