Συνοδοιπόρε,εραστή και φίλε...
Κουράστηκες σε τούτο το άγριο ταξίδι.
'Εγειρε το δισάκι σου και έπεσε.
Η σκιά του δέντρου,λουσμένη σε φως απόκοσμο.
Δε σε χώρεσε ποτέ.
Δε σε έθρεψε.
Η χώρα που ζητάς να φτάσεις άγνωστη...
Τα συντρίμμια πίσω σου δε τα λογάριασες.
Απομεινάρια μιας αλλοτινής ελπίδας.
Παρά κίνησες για τη γη της Ατλαντίδας σου.
Μακριά απ΄τη γκρίζα αχλή της συνήθειας.
Ο έρωτας παίρνει μορφή στου δρόμου τις καμπύλες.
Κι όχι καμπύλες γυναίκας ή κιθάρας.
Μοναχά του δρόμου η απότομη στροφή.
Κρυμμένος ορίζοντας στα μάτια σου
Ξημέρωμα και δειλινό μαζί στο χαμόγελο σου.
Και η Αριάδνη να ψάχνει απεγνωσμένα.
Που είναι η έξοδος;Γιατί της έκρυψες το μίτο;
Ξύπνησες.Περπάτησες.
Ήρθε η ώρα για ταξίδι.Ξεκίνα πάλι.
Κρίνα στα μαλλιά του αύριο να μοσχοβολούν
Κι εσύ ψάνχεις τη χρυσόσκονη απ'το κλάμα της...
Ο δρόμος δεν τελείωσε εδώ.
Ο έρωτας σου θα θεριέψει.
Τα πόδια σου θα πατάνε σε πυρωμένο έδαφος
Η όψη σου θα αγριέψει.
Μα εσύ θα γράφεις μόνο για τη διαδρομή
Και η Αριάδνη μέρα τη μέρα θα μαραίνεται...
"Καιρός να πετάξουμε.Όσο πιο πολύ καθυστερούμε τόσο πιο πολύ κρυώνουμε.Και μετά;
Μετά τι;
Το όνειρο...Η διαδρομή για τη διαδρομή.
Το ταξίδι προς τον Παράδεισο.Ναι σίγουρα αυτός είναι Παράδεισος.
Ακόμα και η κόλαση που έχει πάνω της τη σκόνη του δρόμου είναι Παράδεισος.
Καλή τύχη..."
