Lavender Nightsky

Το κρησφύγετο των ονειροπνοών

The problem of youth is it lasts too long
Those were his favourite words
And we have to love while we're young
That was my favourite lie
Each night was devouring our hands
Each morning came cruelest than the previous one
August was burning the heads and the hearts
A flick of a second and the lightning struck
The castle was the only witness
And fairies danced till dawn down below

All sorries can never make him whole
All penalties could never make me wonder

The plan was to spit on August's face
I used to pray to God,he never prayed
I broke down my nihilist,my sparrow,my friend
And soon winter came and I saw the frozen lake

All sorries can never make him real
All penalties could never make me write

Now he exists only in secret searches
And in real life too
I broke down my nihilist,my sparrow
Till he became a priest of conscience
A slave of a purpose blindest than all the prophets
The woes of the town disintegrated us
I lost the last train north

And all sorries can never make him reminisce
And all penalties can never make me silence

Είμαστε ευγνώμονες. Τα έχουμε όλα. Έχουμε μια στέγη, χωρίς μόνωση, πάνω απ'το κεφάλι μας. Τη μόνωση θα τη φτιάξουμε αργότερα.
Έχουμε φαΐ κάθε μέρα. Κυρίως χυλοπίτες γιατί το ψυγείο τις πέντε μέρες είναι άδειο.
Έχουμε ένα αμαξάκι, αχόρταγο, με ένα μονίμως αναμμένο πορτοκαλί σχεδιάκι.
 Έχουμε τον έρωτα μας. Τον πρώτο,τον απελευθερωμένο, επ' ουδενί μικροαστικό.
 Έχουμε την υγειά μας. Πάνω απ'όλα! Ας είναι καλά τα χαπάκια και οι σως που συνοδεύουν τις τηγανιτές πατάτες που τρώμε όταν βαρεθούμε τις χυλοπίτες.
Έχουμε 500 ευρώ στην τράπεζα!
Έχουμε και δάνειο! Α! Και οικονομική ενίσχυση από τους συγχωριανούς μας, να 'ναι καλά οι άνθρωποι.
Έχουμε και περίθαλψη. Για έναν ολόκληρο μήνα μέχρι να ορκιστούμε για το πτυχίο! Μιας και το έφερε η κουβέντα, έχουμε και πτυχίο. Προσφάτως. Η κορνίζα θα αργήσει λίγο να έρθει αλλά εντάξει, όσο υπάρχουν όνειρα τίποτε δεν πάει χαμένο.
Έχουμε μέλλον. Στα όνειρα μας είναι ζωντανό.
Έχουμε μια ιδιαίτερη αδυναμία στο αλκοόλ. Είναι ένας φίλος που δικαιώνει όλες τις προσδοκίες.
Έχουμε προστασία στη γειτονιάς μας. Οι μαύροι δε θα μας ενοχλήσουν ποτέ.
Έχουμε εθνική υπερηφάνεια. Τα καταφέρναμε πάντα και πάντα θα τα καταφέρνουμε.
Έχουμε και άφθονο γέλιο αφού,ευτυχώς, είμαστε ανοιχτόμυαλοι ώστε να κοροϊδεύουμε πάσης φύσεως θεωρία συνωμοσίας.
Έχουμε και Ίντερνετ. Το παράθυρο μας στον κόσμο. Τον εκτός Ελλάδος αλλά και αυτόν που μένει ένα τετράγωνο παρακάτω.
Έχουμε μέρη να βγούμε. Μέρη γεμάτα κόσμο και πλατιά χαμόγελα. Τυπική ευγένεια, σπάνια στις μέρες μας, αφού οι περισσότεροι είναι αγενείς.
Μα πάνω απ'όλα έχουμε μυαλό! Πολύ μυαλό! Επιστήμη και κατάρτιση ώστε όλες οι συναλλαγές να είναι απλά τυπικές διαδικασίες. Οπότε έχουμε χρόνο και ευκολία. Και το κεφάλι μας ήσυχο (εφόσον παίρνουμε και τα χαπάκια μας).
Άρα λοιπόν τα έχουμε όλα. Τι να τα κάνεις τα πολλά "άλφα" όταν τα έχεις όλα;  

If I were to see all the beauty of the world,
how would I survive?
If I were to become all the love of parents,
what would be my shape?
If I were to climb the highest mountain,
what would my legs look like?
And if I were to sink into the sea,
what light would I meet?

If I had authority to murder,
how would I use it?
And if I had healing hands,
would I cut them down?
If I had the strangest obsession,
how would I relieve myself?
And if I crossed the borders,
would I cry in vain?



Here's to me!
Myself,that I take pride in.
The warrior,the hunter,the poet
The pragmatist of fallen thoughts
Wherever I may turn
Wherever I may seek to hide
The place is the burden
The road is the Fire.
Absolution of all sins
Whether I have killed
Whether I have beaten
Whether I have hated another
I still deserve heaven
The others are still hell
The immigrant,the politician,the anarchist
Dansers in the circus of misery
Yet,here I stand,King.
At least I pronounced myself thus.
(Anti-depressants make you many things.)
My kind shall prevail
Untouched by mortal passion
Free
But no more than the moribund
I have chosen wise to ignore the beasts
They frighten me,they hurt me
I suffer because of them
God tells me I should suffer for them
I only suffer from life
Life may be the desease,not the cure
My whole life is but cold unwillingness
If only I were more of a dreamer
More of an infant at a park
A Yes-Man.
Not a yesterday man.A today man.
A tomorrow God.

Καταρρακωμένες ελπίδες.Ματωμένα όνειρα.Λαβωμένο πουλί της νιότης και άλλα τέτοια γραφικά.Το ζήτημα είναι για πόσο.Για πόσο θα βαστάμε ματωμένοι αλλά αλύγιστοι.Υπάρχουν όρια τελικά;Και πως καθορίζονται;Ως προς τι το αέναο παιχνίδι αντοχών;
Χτυπήματα κάτω απ'τη ζώνη λέγονται αυτά.Να έχουν γίνει τα προς το ζην πολυτέλεια.Η κατάρτιση του ανθρώπου να έχει γίνει πολυτέλεια.Η αναπνοή να έχει γίνει πολυτέλεια.Επιβίωση,καμία ζωή.Και παρατηρώντας κάποια όντα που αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται Άνθρωποι,να αντλείς τη γλυκιά ειρωνεία της ζωής.Να σου τρυπάει το στέρνο βαθιά,αντλία πετρελαίου που το μόνο που εν τέλει βγάζει είναι ένα παχύρρευστο,μαύρο υγρό. Γιατί δεν έχεις τίποτα καλύτερο να δώσεις σε αυτή την ειρωνεία. Σε τραβάει κάτω,σε εξαϋλώνει.

Τελικά τα χρόνια δε σε κάνουν μισάνθρωπο μα απάνθρωπο.Και γίνεσαι (ή και ήσουν) άνους. Γιατί είναι τουλάχιστον πρωτόγονο να συμπεριφέρεσαι μισαλλόδοξα και αδιάφορα στην εποχή όπου χρειάζεσαι όσο ποτέ άλλοτε τους δεσμούς.Αλλά κατ'ουσίαν, δεν ξέρεις και τι χρειάζεσαι. Έτσι σε έχουν καταντήσει. Όχι οι ανώτερες,μαγικές δυνάμεις. Οι ίδιες σου οι πράξεις. Γιατί τα πρόσωπα των άλλων είναι κάτι σαν την αντανάκλαση των πράξεων μας.

Το ζήτημα είναι πλέον ότι δεν ξέρει και που να στραφεί κανείς.Σε ανώτερες δυνάμεις;Στον εαυτό του;Στο "φίλο" του;Περίεργα πράγματα.Αλλαγές.Μικροσκοπικές αλλαγές στο είναι κάθε μέρα.Κουλτούρα "και καλά".Και ξανά τίθεται το θέμα του αδειάσματος των σωθικών.Δηλαδή τι άλλο να βγάλεις προς τα έξω;Από που να εμπνευστείς να δημιουργήσεις όταν δεν έχεις πια τον κήπο;Όταν δεν έχεις την ιτιά;Όταν δεν έχεις την πράσινη κουρτίνα που φωτίζεται στη δύση του ηλίου;...

Παραμένεις.Γράφεις.Δημιουργείς.Μπορεί να το κάνεις για να αποδείξεις.Μπορεί να το κάνεις για να πιστέψεις.Για όποιο λόγο κι αν το κάνεις εν τέλει μένει η ίδια γεύση στο στόμα σου.Η μεταλλική γεύση του αίματος.Αίμα πηχτό,πληγής που πάει να κλείσει αλλά όλο και κάτι την ξύνει συνέχεια και ανοίγει.Όμως θα κλείσει.

End of story

Everything is gone

Left her body covered with stains...
Everything that tries to be something eventually turns up something else.
Everything but colours.They stay the same in every dimension.
Red is the same.So is green and blue.
There's some symmetry in broken bonds
The mirror.One's self's the reflection of the other's decay.
The wolf is outside the door.
Nowhere to hide now.
Nowhere...


3.05 π.μ.

Παγκάκι.Κέντρο Αθήνας.
Της κρατά το χέρι σφιχτά
Μάτια κενά,ματιές πλάνες
Κρύο και καταχνιά
Ομίχλη απ΄τις ανάσες
Βλέμματα άδεια.Ξανά.
Και στο βάθος κήπος.
Γέλια και φωνές προνομιούχων.
Βουητά αμαξιών.
Αντανάκλαση του Γρηγόρη στην άσφαλτο.
Κρίση αξιών
Κρίση αυτοπροσδιορισμού
Και το χέρι της τρέμει...
Τη ρωτά τι θα κάνουν
Τον ρωτά αν μπορεί...
Σιωπή για λίγο,μετά δάκρυα
Μετά πόνος,μετά οργή
Στέρηση προσδοκιών.
Πραγματικότητα που δεν τους ανήκει
Απόηχοι ενός άρρωστου παραμυθιού
Παγκάκι και χαρτομάντηλο
Η ζωή στην πόλη
2011 μ.Χ.Πολιτισμός!
Πολιτισμένα σαπίζουμε...

Μην κλαις μικρή
Θα σε προστατεύσει
Η αγάπη μπορεί
Ίσως αυτό διδάσκει αυτό το φιάσκο
Ότι η αγάπη είναι εκεί
Ή ότι δεν υπάρχει πουθενά...
Σφούγγισε τα δάκρυα
Κοίτα τον ουρανό του νέφους
Φαντάσου ότι βλέπεις τ'άστρα
Προστασία της ουράνιας σκεπής
Ζεστή η αγκαλιά της φαντασίας.
Γλυκιά η μυρωδιά του ονείρου
Κράτα τη σα φυλαχτό
Κι εσύ κι ο φίλος σου
Θα έρθουν άλλες μέρες
Ίσως και νύχτες...
Όμως σε εσάς δεν υπάρχει σκοτάδι
Σε εσάς,μόνο δύναμη.
Το χρήμα είναι ψευδαίσθηση
Η ευημερία,μια φάλτσα νότα
Οι δουλειές παγωμένες λίμνες
Κάντε πατινάζ σε κάτι πιο στέρεο
Το παγκάκι.Τις 3.05.
Τα μάτια του άλλου.
Τους κοφτούς χτύπους της καρδιάς
Εκεί είναι η παράδοση
Εκεί η δημιουργία
Και η πόλη,μόνη...
Κρυφός εραστής της προδοσίας
Γραμμόφωνο avant-garde βίας.
Φύσα τη σκόνη αγόρι
Γύρνα την κιτρινισμένη σελίδα
Σήκωσε τη μικρή στους ώμους σου
Πέτα τη ψηλά...
Εγκαταλείψτε το ενυδρείο
Έχει σπάσει το γυαλί και το νερό τρέχει
Αργά...Βασανιστικά...
Ήρεμα και με εθιστικό ήχο...

"Κρυώνω...",ψιθυρίζει
"Τα χείλη μου φωτιά"
Της απαντά...
Το πρόσωπό της αλλάζει
Πρώτη φορά μέσα σε 5 μήνες
Γέρνει στον ώμο του
Οι ήχοι της πόλης σβήνουν
Οι δρόμοι αδειάζουν
Ο χρόνος ακίνητος στο παγκάκι.
Στεγνό πια και το χαρτομάντηλο
Χαμόγελο-ελπίδα
Το κάρβουνο της νιότης...

About

Εδώ βρίσκουν καταφύγιο τυχαία όνειρα και σκέψεις.

The Singing Pervert

Lost Souls

The Ocean

The Ocean
The Beginning, the End