Πόνος...Μας αγγίζει μα δε μας λυγίζει.
Ζωή παράλληλη σε αποκλίνοντες δρόμους.
Πόνος αμέτρητος,βαθύς πόνος.
Χρώματα θολά,ερημιά ψυχής.
Οι καιροί μας άλλαξαν...
Το αλάτι διέβρωσε την όψη μας.
Και η θάλασσα δε μας χωράει πια...
Μόνο ο πόνος...Οξύς,βουβός.
Τυφλωθήκαμε,τίποτα δε βλέπουμε.
Μοναχά του βουνού τη φαλακρή κορυφή.
Και να,σημαία μαύρη κυματίζει εκεί.
Σημαία που ποτέ μας δε θ'αγγίξουμε...
Οι λέξεις μας έχουν στερέψει
Η μουσική έχει πια σωπάσει κι είναι νύχτα.
Τα κρίνα μαράθηκαν στο λιοπύρι.
Οι αισθήσεις μας εγκατέλειψαν
Είτε εμείς τις έχουμε εγκαταλείψει...
Μέχρι και η μοναξιά μας έχει απαξιώσει
Τα όνειρα μας έγιναν εχθροί μας
Και το εκρεμμές έχει πια παγώσει....
Κατάρα σε σένα ματωμένο σεληνόφως!
Μόνο με πόνο ξέρεις να μας φωτίζεις...
Αναρτήθηκε από
Sandy Snufkin
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου