Lavender Nightsky

Μη μου γράφεις άλλες λέξεις
Πέφτουν βαριές μέσα στο βράδυ
Αναταρράσουν το χωροχρόνο στο δωμάτιο
Βυθίζονται μες τη διαστρέβλωση
από την άπειρη πυκνότητα της καταχνιάς μου.
Μη μου γράφεις άλλους στίχους
Πλέκουν σχοινιά γύρω απ'την καρδιά μου
Και το στομάχι μου σφίγγεται

Δεν έχει μείνει τίποτα ιερό
Κατεδαφίσαμε κάθε Τείχος

Μην περιμένεις να στείλω πίσω Ενέργεια
Οι μαύρες τρύπες μόνο απορροφούν
Δεν είμαι Novae, Ήλιος η φως
Είμαι το κάρβουνο που καίει την αγάπη
Κι αυτά που ονειρευόμουν, ποιήματα, σονέτα
Τώρα σηκώνουν την παλίρροια
Τώρα μου χτίζουν το κελί μου

Δεν είμαι φτιαγμένη για Έρωτα
Δε μου αξίζουν οι στίχοι και οι σκέψεις
Είναι η παράνοια και η τιμωρία μου
Να κυνηγώ πάντα μια χίμαιρα
Και μόλις γευτώ ένα κομμάτι του ονείρου
στα πόδια να το βάζω σα μικρό παιδί.
Αυτό είναι αρρώστια, καταδίκη, Τρέλα
Αυτή είναι η ώριμη σιωπή της μοναξιάς
Η λήξη της διάνοιας, η αρχή της Φωτιάς

Αυτά σου γράφω λοιπόν
Αυτά και η ψυχή μου σβήνει
Θα έγραφα ότι σε αγαπώ αλλά...
Είτε δεν έμαθα ποτέ να αγαπώ
Είτε χρειάζεται να αναλυθώ διαστατικά
Σε αγαπώ όμως με έναν τρόπο
Ίσως το μόνο τρόπο που γνωρίζω
Κι εύχομαι αυτό να είναι κάτι...

Ειλικρινά δική σου,
Χ.Γ.