Lavender Nightsky

Στις παρυφές της νύχτας το έψαξα...
Μα δεν το βρήκα...
Το είχα χάσει τότε που νόμιζα ότι ήμουν κάτι.
Τότε που νόμιζα ότι είχα ύλη.
Τότε που το κλάμμα μου χρύσωνε το χαρτί μου.
Ο νους μου δε γεννάει πια μουσική...
Τυφλά ψάχνω στο σκοτάδι το άγγιγμα του.
Με αποφεύγει,κρύβεται.
Δε νοιώθει την ανάγκη μου.
Είχα υποσχεθεί ότι θα είμαι πάντα δίπλα του.
Και το εγκατέλειψα...
Δεν έχω ούτε ένα χαμόκλαδο να κρατηθώ πια.
Ούτε ένα μικρό κάρβουνο που να σιγοκαίει.
Όλα έχουν σβήσει...

"Θέλω να σε βρω.Μίλησε μου"
Σιωπή από παντού γύρω μου.
Και δε βλέπω ούτε να γυρίσω πίσω.
Χρειάζομαι την καθοδήγηση του.
Πως άραγε να το ξανάφερνα δίπλα μου;
Πως να γυρνούσε πάλι κοντά μου;
Να άνοιγα μια τρύπα στο κεφάλι μου
Να ξεχύνονταν από μέσα οι ευχές μου
Να το πλυμμήριζαν.
Και σα παλίρροια να το έφερναν πίσω σε μένα...

Δε βρίσκω νόημα πια στις λέξεις.
Δε βρίσκω νόημα στα τραγούδια.
Αναγνωρίζω μόνο πίκρα και φθόνο
Ούτε ο ωκεανός πια δε με καλεί στο πλάι του
Πάει καιρός που έχω να ακούσω τη φωνή του.
Γιατί κι εκείνος,εκείνο αποζητούσε.

Θα μάθω να ζω στο σκοτάδι.
Στον κόσμο τον τεχνοκρατικό.
Ήρεμα,πεζά,ανούσια...
Μια σταγόνα λαδιού ακόμα στην πετρελαιοκιλήδα
Ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα πριν το ασημένιο δειλινό.
Κορμός που ράγισε από την πυρωμένη καρδιά επάνω του
Και όλα εκείνα που φωνάζουν όταν έρχονται οι Σκιες...