Υπήρχα πριν νοιώσω αυτή τη φρίκη
Έρμαια των παθών σας,με σφίξατε στην αγκαλιά σας
Και βύζαξα γάλα θολό.
Στέλνατε δόρατα αιχμηρά
Κατ'ευθείαν πάνω στις πληγές του ονείρου
Και άφηναν μόνο παραμορφωμένες τύχες
Δεν έψαξα πολύ να καταλάβω
Γιατί όλα ήταν στρώματα χρώσεων γύρω
Δεν έξυσα με το νύχι τον ασβέστη
Οι σκέψεις μου στερούνται διδαχών
Μα κάπου μέσα στο άρρωστο σκοτάδι μου
Φύτρωσα και θέριεψα δίχως λίπασμα
Μόνο με μια σπίθα ανατολής μέσα μου
Δε θέλω να σκορπίσω κατηγόριες
Δε θέλω να κλάψω δίχως ξύπνημα
Θέλω μόνο να χαϊδέψω το περιθώριο
Την άσπρη κόλαση που διάλεξα να ζω
Τι κι αν είμαι μόνη στο κλουβί μου;
Δεν τους χρειάζομαι εκείνους που με γδύσανε
Θέλω τα μάτια μου ν'ανοίξω κι ας σωπάσω
Να μυρίσω το άρωμα της δειλής νιότης μου
Που σαν λιοντάρι λαβωμένο φεύγει απ΄τη μάχη
Ξεθωριάζουν τώρα και οι χρώσεις...
Κρύβονται τα άσπρα περιθώρια και γελούν
Θα υπάρξω άραγε ξανά μετά τη φρίκη;
Ουδόλως γνωρίζω και ντρέπομαι γι'αυτό
Θα υπάρξει όμως ο καιρός που θα μάθω...
Θα ανακαλύψω τους φανταστικούς μου φίλους
Κρυμμένοι όλοι βρίσκονται στη Σπηλιά του Σύμπαντος...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου